- 2414003141
- info@enteleheia.com.gr
Σε κάποιο βαθμό, μερικές από αυτές τις δηλώσεις μπορεί να είναι αληθινές. Είναι όμως πιθανό να υποκινήσουμε αυτά τα αποτελέσματα; Και αν αυτά τα αποτελέσματα είναι το έμφυτο αποτέλεσμα της κατανάλωσης αυτών των τροφών, μπορείτε να δείτε πώς μπορούμε να ενισχύσουμε αυτά τα αποτελέσματα με τη δύναμη των προσδοκιών μας;
Το φαινόμενο placebo δεν είναι κάποιο σπάνιο και ασυνήθιστο δημιούργημα.
Η εμφάνισή του είναι αρκετά συνηθισμένη. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι 35 έως 45 τοις εκατό όλων των συνταγογραφούμενων φαρμάκων μπορεί να οφείλουν την αποτελεσματικότητά τους στη δύναμη του εικονικού φαρμάκου και ότι 67 τοις εκατό όλων των μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων, όπως θεραπείες πονοκέφαλου, φάρμακα για το βήχα και κατασταλτικά της όρεξης, επίσης βασίζονται στο εικονικό φάρμακο. Σε μερικές μελέτες η ανταπόκριση στα εικονικά φάρμακα είναι τόσο υψηλή που αγγίζει το 90 τοις εκατό.
Με εκπλήσσει το γεγονός ότι πολύ λίγοι στην επιστημονική κοινότητα έχουν κάνει την προφανή συσχέτιση μεταξύ της ισχύος του εικονικού φαρμάκου και της τροφής. Πράγματι, το φαινόμενο placebo ενσωματώνεται στη διατροφική διαδικασία. Είναι βαθιά παρόν σε καθημερινή βάση κάθε φορά που τρώμε. Είναι σαν να καλείτε μια συνταγή στο δικό σας φαρμακείο διατροφής. Αυτό που πιστεύουμε μεταφράζεται αλχημικά στο σώμα μέσω των νευρικών οδών, του ενδοκρινικού συστήματος, της κυκλοφορίας των νευροπεπτιδίων, του ανοσοποιητικού δικτύου και του πεπτικού συστήματος.
Μπορείτε να δείτε τη σημασία του εσωτερικού σας κόσμου όταν πρόκειται για το μεταβολισμό ενός γεύματος; Είστε έτοιμοι να φέρετε τον πιο ευτυχισμένο και πιο χαλαρό εαυτό σας στο τραπέζι;
Λατρεύω να ακούω τις σκέψεις και τις ιδέες σας. Απαντήστε εδώ και μοιραστείτε τις δικές σας ιστορίες σχετικά με τη δύναμη του νου να επηρεάσει ένα γεύμα.
Με τους θερμούς μου χαιρετισμούς,
Marc David
Ιδρυτής, Ινστιτούτο Ψυχολογίας της Διατροφής
Πηγή: psychologyofeating.com
Επιστήμονες ανακάλυψαν την ύπαρξη πολυδιάστατου σύμπαντος στον εγκέφαλό μας!
Written by Ασημίνα Ερκετζίκη
Θα μπορούσε να υπάρχει ένα πολυδιάστατο σύμπαν στον εγκέφαλό μας; Θα μπορούσε! Τουλάχιστον, αυτό ακριβώς ισχυρίζονται κάποιοι επιστήμονες και ερευνητές και αυτό που βρήκαν δεν ανήκει καθόλου στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Βρίσκεται απλά στον εγκέφαλό μας και είναι πραγματικό.
Αλλά περί τίνος ακριβώς πρόκειται; Οι ερευνητές, λοιπόν, χρησιμοποιώντας τη μαθηματική μέθοδο της Αλγεβρικής Τοπολογίας, μπόρεσαν να «χαρτογραφήσουν» τις δομές και τους χώρους στο εσωτερικό των δικτύων που υπάρχουν στον εγκέφαλό μας. Αυτές οι δομές και οι χώροι ουσιαστικά δημιουργούνται, λόγω του τρόπου που οι 86 δισεκατομμύρια νευρώνες μας μεταφέρουν πληροφορίες από κύτταρο σε κύτταρο. Αυτές οι πληροφορίες που διατρέχουν εκείνα τα μονοπάτια είναι που σας επιτρέπουν να σκέφτεστε, και να διαβάζετε αυτή τη στιγμή το παρόν άρθρο. Και είναι ένα πολύ πολύ μικρό παρακλάδι ενός τεράστιου δικτύου συνδέσεων, σαν τα κλαδιά ενός δέντρου. Αυτό το δίκτυο είναι που δημιουργεί τα πολυδιάστατα σύμπαντα που προαναφέραμε.
Το Blue Brain project και ο εγκέφαλος
Η συγκεκριμένη έρευνα είναι μέρος του Blue Brain Project, το οποίο σχεδιάστηκε από μια ολόκληρη ομάδα διεθνών επιστημόνων. Ήταν η πρώτη φορά που έγινε δυνατός ο προσδιορισμός των πραγματικών δομών μέσω της χρήσης της Αλγεβρικής Τοπολογίας. Δημοσιευμένη στο επιστημονικό περιοδικό Journal of Frontiers in Computational Neuroscience, στη μελέτη χρησιμοποιηθήκαν εξαιρετικά πολύπλοκα υπολογιστικά μοντέλα και υπολογιστές για να καταφέρουν να πάρουν αυτές τις εικόνες, αλλά στην ουσία βασίστηκαν στην πραγματική παρατήρηση των κινήσεων των πληροφοριών στο εσωτερικό των νευρωνικών κυττάρων.
Καθώς οι πληροφορίες διαπερνούν τα κύτταρα, δημιουργούνται δομές, μέσω αλληλοδιαπλεκόμενων, ενοποιημένων γεωμετρικών σχημάτων. Ο υπεύθυνος του Blue Brain Project, Henry Markram, αναφέρει σχετικά με τα ευρήματα: «Ανακαλύψαμε έναν κόσμο που ποτέ πριν δεν είχαμε φανταστεί. Αποκαλύψαμε πολλές δεκάδες εκατομμύρια τέτοιων αντικειμένων ακόμα και σε μια μικρή κουκκίδα του εγκεφάλου, που έχουν μέχρι και επτά διαστάσεις. Ωστόσο, σε κάποια δίκτυα, ανακαλύψαμε ακόμα και δομές σε 11 διαστάσεις».
Για να καταλάβουμε λίγο καλύτερα, κάθε νευρώνας που υπάρχει στον εγκέφαλό σας μπορεί να επικοινωνήσει με εκείνον που βρίσκεται δίπλα του. Όταν επικοινωνεί, το κάνει με έναν τρόπο που δημιουργεί ένα «αντικείμενο», που τα μαθηματικά και η τεχνολογία μπορούν να εντοπίσουν. Αν υπάρχουν κι άλλοι νευρώνες που «συμμετέχουν» σε αυτή την επικοινωνία, θα εμφανιστούν κι άλλες «διαστάσεις».
Αφού χρησιμοποίησαν ηλεκτρονικούς υπολογιστές για να εμφανίσουν τις παραπάνω εικόνες, οι επιστήμονες ύστερα εξέτασαν πραγματικό εγκεφαλικό ιστό, για να επιβεβαιώσουν τα ευρήματά τους. Αυτό που επίσης βρήκαν ήταν ότι διαφορετικά ερεθίσματα μπορούσαν να κάνουν αυτή την επικοινωνία μεταξύ νευρώνων να δημιουργήσει ακόμα περισσότερες διαστάσεις, ανάλογα με τα ερεθίσματα.
«Η παρουσία πολλών διαστάσεων, όταν ο εγκέφαλος επεξεργάζεται πληροφορίες, υποδεικνύει ότι οι νευρώνες αντιδρούν στα ερεθίσματα με έναν εντυπωσιακά οργανωμένο τρόπο», σημειώνει ο Ran Levi, ερευνητής του project. «Είναι σαν ο εγκέφαλος να απαντά σε μια πρόκληση, κατασκευάζοντας ένα πύργο πολυδιάστατων κύβων, ξεκινώντας με μία γραμμή (1D), τετράγωνα (2D), κύβους (3D) και ύστερα με πιο πολύπλοκες γεωμετρίες 4D, 5D κλπ. Η ακολουθία της δραστηριότητας μέσα στον εγκέφαλο μοιάζει με ένα πολυδιάστατο κάστρο της άμμου που έχει την ικανότητα να παίρνει μορφή από την άμμο και μετά να διαλύεται».
Το πιο ενδιαφέρον από όλα αυτά όμως είναι ότι η πραγματικότητα είναι τελικά εκείνη που προσδιορίζει και υπαγορεύει τι είδους διαστάσεις και σχήματα θα εμφανιστούν στον εγκέφαλό σας. Εσείς καθοδηγείτε τη φύση του σύμπαντος μέσα στο οποίο ζείτε.
Ο καθηγητής Cees van Leeuwen από το Βέλγιο, που συμμετέχει στο Blue Brain Project δήλωσε ότι: «Εκτός από τη φυσική, οι πολυδιάστατοι χώροι χρησιμοποιούνται ευρέως πια για να αναπαραστήσουν τις πολύπλοκες δομές ή συνθήκες των συστημάτων… Ο χώρος είναι απλά ο συνδυασμός όλων των βαθμών ελευθερίας που έχει το σύστημα και η κατάστασή του αναπαριστά τις αξίες που αυτοί οι βαθμοί ελευθερίας κατέχουν στην πραγματικότητα».
Αν κάποιος λοιπόν σας πει ότι δεν υπάρχουν άλλες διαστάσεις, μπορείτε να διαφωνήσετε, φέρνοντας αυτό το παράδειγμα. Μπορείτε να τους αιφνιδιάσετε, δείχνοντάς τους τι υπάρχει μέσα στο κεφάλι τους. Και αν δεν πειστούν; Δείξτε τους το παρακάτω βίντεο:
Πηγή: enallaktikidrasi.com
Σε 20 πόλεις «ταξιδεύει» η εκστρατεία του WWF Ελλάδας για την υγιεινή διατροφή
Written by Ασημίνα Ερκετζίκη
Με πρώτο σταθμό τη Θεσσαλονίκη, ξεκίνησε η νέα πανελλήνια εκστρατεία του WWF Ελλάς για τη βιώσιμη διατροφή. Η εκστρατεία, που έχει τίτλο «Υγιή παιδιά, υγιής πλανήτης – Μαγειρεύουμε έναν καλύτερο κόσμο για τα παιδιά μας!», στοχεύει σε ένα βιωματικό ταξίδι στον κόσμο μιας διατροφής ωφέλιμης για την υγεία μας και τον πλανήτη.
Γονείς, παιδιά, εκπαιδευτικοί και το ευρύτερο κοινό περιηγούνται στον κόσμο της διατροφής, σε μία κινητή έκθεση αποτελούμενη από πέντε διαδραστικά περίπτερα-σταθμούς:
1. το σουπερμάρκετ
2. τη λαϊκή αγορά
3. την ψαραγορά
4. το κρεοπωλείο και
5. το σπίτι μας
Στους σταθμούς, παιδιά και ενήλικες ενημερώνονται και, μέσα από το παιχνίδι, βλέπουν απλές και εύκολες λύσεις που βοηθούν στην αλλαγή των διατροφικών συνηθειών. Πιο συγκεκριμένα, μέσα από βιωματικές δράσεις, οι επισκέπτες της έκθεσης μαθαίνουν:
·με ποιον τρόπο γίνεται η επιλογή τοπικών και εποχικών φρούτων και λαχανικών,
·για τη μείωση της κατανάλωσης κόκκινου κρέατος και επεξεργασμένων τροφίμων πλουσίων σε ζάχαρη και λίπη, καθώς και
·για τη σωστή κατανάλωση ψαρικών σε συνδυασμό με την αποφυγή της σπατάλης φαγητού.
Τα ερωτήματα στα οποία δίνονται απαντήσεις είναι:
·γιατί η μεσογειακή διατροφή είναι ιδανική για την υγεία μας και το περιβάλλον,
·πώς μπορούμε να κάνουμε καλύτερες διατροφικές επιλογές για να επιτρέψουμε στα παιδιά μας να ζήσουν σε έναν υγιή πλανήτη,
·πώς μπορούμε να μειώσουμε τη σπατάλη τροφίμων στο σπίτι κ.ά.
Το κλειδί της επιτυχίας είναι ο γονιός, σύμφωνα με το WWF, που θέλει τους γονείς συμμάχους. Να δουν οι γονείς πώς, μέσα από τη φαντασία και την επιμονή, θα πείσουν τα παιδιά να τρώνε φρούτα και λαχανικά και να αποκτήσουν καλύτερες διατροφικές συνήθειες.
Η εκστρατεία «Υγιή Παιδιά – Υγιής Πλανήτης» στη Θεσσαλονίκη συνδιοργανώνεται από το WWF – Ελλάδας και τον δήμο Θεσσαλονίκης.
Η περιοδεία της διαδραστικής έκθεσης του WWF ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη καθώς η συμπρωτεύουσα διαθέτει ένα ιδιαίτερα δυναμικό δίκτυο εθελοντών. Για δύο μέρες, 9 και 10 Οκτωβρίου 2017, φιλοξενείται στο δημαρχείο Θέρμης και στη συνέχεια αναμένεται να «ταξιδέψει» σε 20 πόλεις ανά τη χώρα, στο πλαίσιο της εκστρατείας με μεγάλο δωρητή το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος και υποστηρικτή το Κοινωφελές Ίδρυμα Ιωάννη Σ. Λάτση.
Περισσότερες πληροφορίες: Ιάσονας Κάντας, υπεύθυνος γραφείου τύπου WWF Ελλάς, τηλ: 210.33 14 893
ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ, WWF – Ελλάδας
Νοιώθω πως άργησα να ζητήσω βοήθεια από επαγγελματίες προκειμένου να βοηθήσω την ψυχή μου ....... η Ψυχολόγος μου λέει πως Τώρα ήμουνα έτοιμη να το κάνω.......αυτό που έχω να πω εγώ είναι ότι αυτή τη στιγμή σε οικονομικό επίπεδο ζω την πιο φτωχή περίοδο της ζωής μου στα 47 μου χρόνια....... Όμως σε ψυχολογικό ζω την πιο όμορφη..... την πιο δημιουργική και τολμώ να πω πως αγγίζω πολλές στιγμές ευτυχίας....... Μέσα από αυτό θέλω να ευχαριστήσω την δική μου ψυχολόγο Μίνα Ερκετζίκη για την πολύτιμη βοήθεια της και τις μεθόδους της που μου άνοιξαν κι άλλα μονοπάτια και επίσης να προτρέψω όλους εσάς που αντιστέκεστε να το τολμήσετε........ευγνώμων.....
Β.Δ. (21/09/17)
Δυο χέρια σφιχταγκαλιασμένα που μαζί καθημερινά αντιμετωπίζουν τον θάνατο
Written by Ασημίνα Ερκετζίκη
Χθες στο αεροπλάνο. Αθήνα- Ηράκλειο. Γεμάτο, ούτε μια θέση αδειανή. Πολλά ζευγάρια και παιδάκια. Άλλα γελούσαν άλλα έκλαιγαν. Τα πιο πολλά μάτια φοβισμένα ή τουλάχιστον όπως λέμε εμείς στην Κρήτη «γνιασμένα», δηλαδή έχοντας κάτι στο βάθος του νου τους, μια σκέψη φόβου και ανασφάλειας. Για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς ποιος πετάει με απόλυτη ηρεμία. Σπάνιοι ψυχισμοί.
Αρχίζουν οι αναταράξεις. Τα μάτια του ενός ψάχνουν το βλέμμα του άλλου. Είναι μια ανακούφιση σε τέτοιες στιγμές να πάρεις κουράγιο από ένα χαμόγελο, ένα αστείο, έστω από τον φόβο του άλλου. Ναι, ακόμη και ένα αρνητικό συναίσθημα πολλές φορές μας ανακουφίζει, αφού σπάει την μοναξιά της ενοχής ότι μόνο εμείς αισθανόμαστε άβολα.
Δίπλα μου κάθεται ένα ζευγάρι, σχετικά νέων ανθρώπων. Δεν μπορώ να καταλάβω την εθνικότητα τους. Μπορώ όμως να κατανοήσω αυτό που δεν έχει χώρα, χρώμα και φυλή, την αγάπη τους. Στις δύσκολες αναταράξεις, έσμιξαν τα χέρια τους, έδωσε ο ένας στον άλλο μια βαθιά αγκαλιά και ένα φιλί. Σε τέτοια ανθρώπινη ζεστασιά που να χωρέσει το ψύχος του θανάτου; Άλλωστε τι είναι μια ανθρώπινη σχέση; Δυο χέρια σφιχταγκαλιασμένα που μαζί καθημερινά αντιμετωπίζουν τον θάνατο.
π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος
O Ίρβιν Γιάλομ φτάνει πλέον στο σημείο να αντιμετωπίσει το θάνατό του
Written by Ασημίνα Ερκετζίκη
Ως ψυχοθεραπευτής, ο Ίρβιν Γιάλομ έχει βοηθήσει πολλούς ανθρώπους να αντιμετωπίσουν τη θάνατό τους. Τώρα προετοιμάζεται για το δικό του τέλος.
Ένα πρωινό του Μαΐου, ο υπαρξιακός ψυχοθεραπευτής Ίρβιν Γιάλομ ανάρρωνε σε ένα ηλιόλουστο δωμάτιο στον πρώτο όροφο μίας κλινικής αποκατάστασης στο Πάλο Άλτο. Φορούσε ένα λευκό παντελόνι και ένα πράσινο πουλόβερ και σύντομα παρατήρησε ότι συνήθως δεν βρίσκεται έγκλειστος σε ιατρικές μονάδες. Δεν θέλω αυτό το άρθρο να τρομάξει τους θεραπευόμενούς μου, είπε γελώντας.
Μέχρι να κάνει την επέμβαση στο γόνατό του τον προηγούμενο μήνα, έβλεπε δύο ή τρεις θεραπευόμενους την ημέρα, μερικούς στο γραφείο του στο Σαν Φρανσίσκο και άλλους στο Πάλο Άλτο, όπου ζει. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της συνεδρίας, ένιωθε ζάλη και δυσκολευόταν να συγκεντρωθεί. Νομίζουν ότι είναι ένα πρόβλημα του εγκεφάλου, αλλά δεν ξέρουν ακριβώς τι είναι, μου είπε με μια απαλή, βραχνή φωνή. Παρ’ όλα αυτά ήταν αισιόδοξος ότι σύντομα θα επέστρεφε στο σπίτι του. Τον Ιούνιο έγινε 86 ετών και ανυπομονεί για την κυκλοφορία του απομνημονεύματός του, "Becoming Myself", τον Οκτώβριο.
Στο κρεβάτι του βρίσκονταν τεύχη λογοτεχνικών ένθετων των Times και του The Book Review of New York Times και ένα iPad. Ο Γιάλομ πέρασε τη διαμονή του στην κλινική, παρακολουθώντας ταινίες του Γούντι Άλεν και διαβάζοντας μυθιστορήματα του Καναδού συγγραφέα Ρόμπερτσον Ντέιβις. Για κάποιον που βοήθησε να εισαχθεί στους Αμερικανικούς ψυχολογικούς κύκλους η ιδέα ότι οι συγκρούσεις ενός ατόμου μπορεί να προέλθουν από άλυτα διλήμματα της ανθρώπινης ύπαρξης, μεταξύ των οποίων είναι ο φόβος του θανάτου, μίλησε εύκολα για τη δική του θνησιμότητα.
Δεν είμαι καταβεβλημένος από το φόβο, είπε σχετικά με την εξέλιξη της υγείας του. Μια άλλη χαρακτηριστική ιδέα του Γιάλομ, που εκφράζεται σε βιβλία του όπως το Staring at the Sun και το "Πλάσματα μίας ημέρας", είναι ότι μπορούμε να μειώσουμε τον φόβο του θανάτου μας, βιώνοντας μια ζωή χωρίς ενοχή, αντανακλώντας στον αντίκτυπο που θα έχουμε στις επόμενες γενιές και εκμυστηρεύοντας στους αγαπημένους μας το άγχος του θανάτου μας. Όταν ρώτησα αν η δια βίου του ενασχόληση με το θάνατο, διευκολύνει την προοπτική ότι μπορεί να φύγει σύντομα, απάντησε: Νομίζω ότι πιθανώς κάνει τα πράγματα ευκολότερα.
Η ελπίδα ότι οι υπαρξιακοί φόβοι μας μπορούν να μειωθούν, εμπνέει τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο να στέλνουν στον Γιάλομ email καθημερινά. Σε ένα φάκελο του στο mail με τίτλο ‘θαυμαστές’, είχε σώσει 4.197 μηνύματα από τους θαυμαστές από χώρες όπως το Ιράν, την Κροατία, τη Νότια Κορέα, τα οποία μου ζήτησε να δω. Μερικά ήταν απλώς ευχαριστίες, εξέφραζαν ευγνωμοσύνη για τις γνώσεις που έδωσαν τα βιβλία του. Εκτός από τα βιβλία και τα άλλα μη λογοτεχνικά έργα του, έχει γράψει πολλά μυθιστορήματα και συλλογές ιστοριών. Μερικά, όπως το "Ο δήμιος του έρωτα" και το "Όταν έκλαψε ο Νίτσε", έχουν γίνει best seller.
Καθώς κοιτούσα τα email, ο Γιάλομ χρησιμοποίησε το μπαστούνι του για να πατήσει το κουμπί που ειδοποιούσε το γραφείο των νοσηλευτών. Μια φωνή ακούστηκε μέσω της ενδοεπικοινωνίας και τους εξήγησε ότι χρειαζόταν λίγο πάγο για το γόνατό του. Ήταν η τρίτη φορά που τους καλούσε. Μου είπε ότι ο πόνος δυσκολεύει τη συγκέντρωσή του σε οτιδήποτε άλλο, όσο αν και προσπαθούσε. Καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής του στο νοσοκομείο, η σύζυγός του Μέριλιν, περνούσε τακτικά για να ανανεώσει το υλικό ανάγνωσής του. Την προηγούμενη μέρα τον είχε επισκεφθεί η Τζόρτζια Μέι, η χήρα του υπαρξιακού ψυχοθεραπευτή Ρόλο Μέι, ο οποίος ήταν συνάδελφος και φίλος του Γιάλομ. Όταν δεν έχει κάτι άλλο να κάνει, παίζει στο iPad του ή στον υπολογιστή του, χρησιμοποιώντας τα με την επιδεξιότητα κάποιου που έχει τα μισά του χρόνια.
Πολλά από τα γράμματα των θαυμαστών του Γιάλομ είναι διαπεραστικοί διαλογισμοί για τον θάνατο. Ορισμένοι θαυμαστές του ελπίζουν ότι θα τους προσφέρει ανακούφιση από τα βαθιά προβλήματα τους. Τις περισσότερες φορές τους προτείνει να βρουν έναν τοπικό θεραπευτή, αλλά αν δεν υπάρχει κάποιος διαθέσιμος και το πρόβλημα φαίνεται ότι μπορεί να επιλυθεί σε μια γρήγορη περίοδο - σε αυτό το σημείο της καριέρας του, δεν δουλεύει με τους θεραπευόμενους για περισσότερο από ένα χρόνο - μπορεί να αναλάβει κάποιον από απόσταση. Αυτή τη στιγμή δουλεύει με ανθρώπους από την Τουρκία, τη Νότιο Αφρική και την Αυστραλία μέσω του διαδικτύου.
Παρά τις προφανείς πολιτιστικές διακρίσεις, λέει ότι οι ξένοι θεραπευόμενοί του δεν είναι τόσο διαφορετικοί από τους ασθενείς που βλέπει αυτοπροσώπως. Αν ζούμε μια ζωή γεμάτη ενοχή, για πράγματα που δεν έχουμε κάνει, αν έχουμε ζήσει μια ανεκπλήρωτη ζωή, τότε όταν έρθει ο θάνατος, θα είναι πολύ χειρότερος. Νομίζω ότι αυτό είναι αλήθεια για όλους μας.
Το βιβλίο Becoming myself είναι σαφώς η αυτοβιογραφία ενός ψυχίατρου. Ξυπνώ από το όνειρό μου στις 3 το πρωί, κλαίγοντας στο μαξιλάρι μου, διαβάζει κανείς στις πρώτες σειρές. Ο εφιάλτης του Γιάλομ περιλαμβάνει ένα περιστατικό της παιδικής ηλικίας του στο οποίο είχε προσβάλλει ένα κορίτσι. Μεγάλο μέρος του βιβλίου αφορά στην επιρροή που είχε η νεαρή του ηλικία - ιδιαίτερα στη σχέση του με τη μητέρα του - στη ζωή του. Γράφει, παραθέτοντας τον Κάρολο Ντίκενς: Επειδή, καθώς φτάνω όλο και πιο κοντά, όλο και πιο κοντά στο τέλος, ταξιδεύω σε έναν κύκλο που πλησιάζει, όλο και πλησιάζει την αρχή.
Ο Γιάλομ έγινε διάσημος ως ψυχοθεραπευτής για το βιβλίο Θεωρία και Πράξη της Ομαδικής Ψυχοθεραπείας. Το βιβλίο, που δημοσιεύτηκε το 1970, υποστηρίζει ότι η δυναμική στην ομαδική θεραπεία είναι ένας μικρόκοσμος της καθημερινής ζωής και ότι η αντιμετώπιση των σχέσεων μέσα σε μια ομάδα θεραπείας, θα μπορούσε να έχει θετικά θεραπευτικά οφέλη και εκτός αυτής. Το βιβλίο βγαίνει στην έκτη έκδοση τον επόμενο χρόνο, μου είπε, καθώς οι νοσηλευτές έμπαιναν και έβγαιναν από το δωμάτιο. Καθόταν σε μια καρέκλα δίπλα στο παράθυρο και κινούταν νευρικά. Χωρίς το χαρακτηριστικό ‘Παναμά’ καπέλο του, οι φαβορίτες του, φαίνονταν ιδιαίτερα μακριές.
Αν και εγκατέλειψε τη διδασκαλία πριν από χρόνια, ο Γιάλομ λέει ότι μέχρι τη στιγμή που δεν θα είναι πλέον λειτουργικός, θα συνεχίσει να βλέπει θεραπευόμενους στον πίσω κήπο του εξοχικού σπιτιού του. Πρόκειται για μια συρρικνωμένη εκδοχή ενός σπηλαίου, γεμάτη με βιβλία του Φρήντριχ Νίτσε και των στωικών φιλοσόφων. Ο εξωτερικός κήπος έχει ιαπωνικά δέντρα μπονσάι. Ελάφια, κουνέλια και αλεπούδες κάνουν περιστασιακές εμφανίσεις σε κοντινή απόσταση. ‘Όταν αισθάνομαι ανήσυχος, βγαίνω έξω και ασχολούμαι με τα μπονσάι, τα κλαδεύω, τα ποτίζω και θαυμάζω τα χαριτωμένα σχήματα τους, γράφει στο βιβλίο του Becoming Myself.
Ο Γιάλομ βλέπει κάθε πρόβλημα που έρχεται στη θεραπεία σαν ένα παζλ, το οποίο αυτός και ο θεραπευόμενός του πρέπει να συνεργαστούν για να επιλύσουν. Περιέγραψε αυτή τη δυναμική στον Δήμιο του Έρωτα, ένα βιβλίο το οποίο αποτελείται από 10 ιστορίες θεραπευόμενων που βρίσκονται σε θεραπεία - αληθινές ιστορίες από τη θεραπευτική δουλειά του Γιάλομ, με αλλαγμένα ονόματα και στοιχεία. Οι ιστορίες επικεντρώνονται όχι μόνο στους θεραπευόμενους του Γιάλομ αλλά και στα δικά του συναισθήματα και σκέψεις ως ψυχοθεραπευτή. Ήθελα να ξαναδημιουργήσω τη θεραπεία, να αναδείξω τον θεραπευτή ως ένα πραγματικό πρόσωπο, μου είπε.
Αυτό ίσως να μην ακούγεται σαν να είναι κάτι καλό για το βιβλίο, το οποίο βγήκε το 1989, όμως σημείωσε μεγάλη εμπορική επιτυχία και συνεχίζει να πουλά πολλά αντίτυπα μέχρι και σήμερα. Το 2003 οι κριτικοί μιλούσαν για ένα νέο είδος συγγραφής και έγραψαν ότι η μελέτη ενός ψυχολογικού περιστατικού θα μπορούσε να δώσει στους αναγνώστες εκείνη την σύντομη μυθοπλασία της εποχής, την οποία αρνούνταν όλο και περισσότερο άλλα βιβλία: την αναζήτηση μυστικών, ίντριγκες, μεγάλες συγκινήσεις, πλοκή.
Σήμερα, οι άνθρωποι από όλο τον κόσμο που του στέλνουν email, τον γνωρίζουν κυρίως από τα βιβλία του, τα οποία έχουν μεταφραστεί σε δεκάδες γλώσσες. Μπορεί να είναι περισσότερο διάσημος έξω από τις Ηνωμένες Πολιτείες παρά στην πατρίδα του. Αυτό πιθανότατα αντανακλά την θρησκευτικότητα των αμερικανών αναγνωστών και την επιμονή τους στο ευτυχισμένο τέλος. Ο Γιάλομ μπορεί να είναι μακάβριος και δεν πιστεύει στη μετά θάνατον ζωή. Ισχυρίζεται ότι το άγχος του για το θάνατο έχει πλέον καταλαγιάσει, μερικώς από την πεποίθηση ότι η ζωή που ακολουθεί θα είναι η ίδια με εκείνη που προηγήθηκε. Δεν αποτελεί έκπληξη, μου είπε, ότι οι άκρως θρησκευόμενοι αναγνώστες δεν αγοράζουν τα βιβλία μου.
Ο Γιάλομ είναι ειλικρινής, σχετικά με τις δυσκολίες της γήρανσης, τόσο στα απομνημονεύματά του όσο και αυτοπροσώπως. Όταν πέθαναν πρόσφατα δύο από τους στενούς του φίλους, συνειδητοποίησε ότι αυτό που παραμένει είναι μόνο η αγαπημένη του ανάμνηση για τη φιλία τους. Με συγκλόνισε ότι αυτή η πραγματικότητα δεν υπάρχει πια, είπε θλιβερά. Όταν πεθάνω, θα φύγει και αυτή. Η σκέψη να αφήσει πίσω τη Μέριλιν είναι γεμάτη αγωνία. Ωστόσο, φοβάται επίσης την περαιτέρω σωματική επιδείνωση. Τώρα, χρησιμοποιεί έναν περιπατητή με μπάλες του τένις στις άκρες των ποδιών του και έχει χάσει πρόσφατα αρκετό βάρος. Έβηχε συχνά κατά τη διάρκεια της συνάντησής μας. Όταν του έστειλα ένα email ένα μήνα αργότερα, αισθανόταν καλύτερα, αλλά είπε ότι φοβόταν για την υγεία του: θεωρώ αυτές τις λίγες εβδομάδες, ως τις χειρότερες της ζωής μου. Δεν μπορεί πλέον να παίζει τένις ή να κάνει καταδύσεις και φοβάται ίσως θα πρέπει να σταματήσει να ποδηλατεί. Γερνώντας, γράφει στο τελευταίο του βιβλίο, σημαίνει να εγκαταλείπεις το ένα πράγμα μετά το άλλο.
Στα βιβλία του, ο Γιάλομ τονίζει ότι η αγάπη μπορεί να μειώσει το άγχος του θανάτου, παρέχοντας ένα χώρο στους ανθρώπους να μοιραστούν τους φόβους τους και συμβάλλοντας σε μια καλή ζωή. Η Μέριλιν, μία καταξιωμένη λογοτέχνις με την οποία έχει μια στενή πνευματική σχέση, τον εμπνέει να συνεχίσει να ζει, κάνοντας την ιδέα του θανάτου υποφερτή. Αλλά αν και το email του Γιάλομ έχει ένα φάκελο με τίτλο Ιδέες για γράψιμο, είπε ότι τελικά μπορεί να μην έχει πια άλλες ιδέες για συγγραφή βιβλίων. Εν τω μεταξύ, η Mέριλιν μου είπε ότι εκείνη βοήθησε πρόσφατα κάποιον να γράψει μία νεκρολογία για εκείνον. Αυτή είναι η πραγματικότητα όπου βρισκόμαστε στη ζωή, είπε.
Στις αρχές της υπαρξιακής-ψυχοθεραπευτικής δουλειάς του Γιάλομ, εξεπλάγην από το πόσο άνεση ένιωθαν οι άνθρωποι όταν εξερευνούσαν τους υπαρξιακούς τους φόβους. Ο θάνατος, έγραψε στο " Staring at the Sun", είναι μοναχικός, το μοναδικό γεγονός της ζωής. Ωστόσο, η ενσυναίσθηση και η σχέση μπορούν να μειώσουν σε μεγάλο βαθμό τις ανησυχίες μας για το θάνατο. Όταν, στη δεκαετία του '70, ο Γιάλομ άρχισε να δουλεύει με ασθενείς που είχαν διαγνωσθεί με καρκίνο που δεν μπορούσε να θεραπευθεί, βρήκε ότι ενίοτε ήταν ευχαριστημένοι από την ιδέα ότι, πεθαίνοντας με αξιοπρέπεια, θα μπορούσαν να αποτελέσουν παράδειγμα για άλλους.
Ο φόβος του θανάτου μπορεί να εμφανιστεί σε οποιονδήποτε και ανά πάσα στιγμή και μπορεί να προκαλέσει αποτελέσματα που αλλάζουν τη ζωή, τόσο αρνητικά όσο και θετικά. Ακόμη και για όσους είναι πολύ δύσκολο να είναι ανοιχτοί στους ανθρώπους, όσοι πάντα απέφευγαν τις βαθιές φιλίες, η ιδέα του θανάτου μπορεί να είναι μια αφυπνιστική εμπειρία, γινόμενη καταλύτης για μια τεράστια αλλαγή στην επιθυμία τους για οικειότητα, γράφει ο Γιάλομ. Όσοι δεν έχουν ζήσει ακόμη τη ζωή που θέλουν, μπορούν να αλλάξουν τις προτεραιότητές τους αργότερα στη ζωή.
Η υπαρξιακή ψυχοθεραπεία παρά το «μακάβριο» χαρακτήρα της, είναι βαθιά επιβεβαιωτική και λυτρωτική. Η αλλαγή είναι πάντα δυνατή. Η οικειότητα είναι ελευθέρωση. Η ύπαρξη είναι πολύτιμη. Μισώ την ιδέα να εγκαταλείψω αυτόν τον κόσμο, αυτήν την θαυμάσια ζωή, είπε ο Γιάλομ, αναφέροντας μια μεταφορά που επινόησε ο επιστήμονας Richard Dawkins για να απεικονίσει την φευγαλέα φύση της ύπαρξης. Φανταστείτε ότι η σημερινή στιγμή είναι το φως ενός προβολέα που κινείται το δρόμο στην ευθεία, που φωτίζει τα δισεκατομμύρια των ετών της ύπαρξης του σύμπαντος. Τα πάντα στο αριστερό μέρος της περιοχής που φωτίζεται από τον προβολέα, τελειώνουν. Προς τα δεξιά είναι το αβέβαιο μέλλον. Οι πιθανότητες να είμαστε στο προσκήνιο σε αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή, να είμαστε ζωντανοί, είναι μικροσκοπικές Και όμως είμαστε εδώ.
Η ανησυχία του Γιάλομ για το θάνατο ανατρέπεται από την αίσθηση ότι έχει ζήσει καλά. Καθώς κοιτάω πίσω στη ζωή μου, βλέπω ότι έχω ξεπεράσει τον εαυτό μου και μετανιώνω για ελάχιστα πράγματα, είπε ήσυχα. Κι όμως, συνέχισε, οι άνθρωποι έχουν ένα εγγενές ένστικτο να θέλουν να επιβιώσουν, να ζήσουν. Σταματά για λίγο. Απεχθάνομαι να βλέπω τη ζωή να φεύγει.
Πηγή: theatlantic
Συγγραφέας: JORDAN MICHAEL SMITH - Image Credit: John Cueno
Απόδοση - Επιμέλεια: Psychologynow.gr
Διαβουλιμία: Η πιο επικίνδυνη διατροφική διαταραχή την οποία αγνοούμε
Written by Ασημίνα Ερκετζίκη
Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε δύο ειδών διατροφικές διαταραχές. Την ανορεξία και την βουλιμία. Ένα όμως αναδυόμενο φαινόμενο, η διαβουλιμία, κάνει την εμφάνισή του και συνδέεται με σοβαρές επιπλοκές για την υγεία.
Παρόλο που ακόμη δεν αναγνωρίζεται επίσημα από τους γιατρούς και τους επαγγελματίες ψυχικής υγείας ως διατροφική διαταραχή, η διαβουλιμία είναι γεγονός και μάλιστα πολύ επικίνδυνη για την υγεία.
Πρόκειται για την εμφάνιση της βουλιμικής διαταραχής σε άτομα που έχουν διαγνωστεί με διαβήτη. Η διαβουλιμία, δηλαδή, διαπιστώνεται σε ανθρώπους που είναι διαβητικοί, οι οποίοι αποφεύγουν τις ενέσεις ινσουλίνης με σκοπό να χάσουν βάρος ή να μην πάρουν επιπλέον κιλά.
Άκρως επικίνδυνο αν σκεφτεί κανείς πως η παράλειψη των ενέσεων ινσουλίνης, οι οποίες στους διαβητικούς με διαβήτη τύπου 1 είναι απαραίτητες για να παραμείνουν στη ζωή, μπορεί να προκαλέσει σοβαρά προβλήματα υγείας ή ακόμη και να οδηγήσει στο κώμα και στο θάνατο.
Η διαβουλιμία είναι συχνότερη στα άτομα με διαβήτη τύπου 1 (νεανικός διαβήτης) παρά στα άτομα με διαβήτη τύπου 2.
Έρευνες έχουν συμπεράνει ότι η διαταραχή αυτή είναι συχνότερη στις γυναίκες παρά στους άντρες. Εκτιμάται ότι μπορεί να εμφανιστεί σε ποσοστό έως και 35% των διαβητικών γυναικών.
Τα προειδοποιητικά σημάδια της διαβουλιμίας κυρίως είναι οι συχνές αυξομειώσεις του βάρους, η αποφυγή της επίσκεψης στον γιατρό για έλεγχο του σακχάρου, η έντονη ανησυχία για το σωματικό βάρος, οι επαναλαμβανόμενες ουρολοιμώξεις και μυκητιάσεις των γεννητικών οργάνων και η υψηλή μέτρηση γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης (HbA1c).
Η παράλειψη των ενέσεων ινσουλίνης ή η σκόπιμη λήψη μικρότερης δόσης θεωρητικά μπορεί να αποτρέψει την αύξηση των αποθεμάτων λίπους, ωστόσο σημαίνει επίσης ότι δεν ρυθμίζονται επαρκώς τα επίπεδα του σακχάρου στο αίμα.
Η διαταραχή αυτή κρίνεται άκρως επικίνδυνη καθώς μακροπρόθεσμα, η ανεπαρκής λήψη ινσουλίνης μπορεί να οδηγήσει σε διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια, νευροπάθεια, νεφροπάθεια ή κώμα ή και στο θάνατο.
Δείτε στο βίντεο που ακολουθεί το ρεπορτάζ που έκανε το BBC για την διαβουλιμία.
Ας μιλήσουμε ανοιχτά (επιτέλους) για τις διατροφικές διαταραχές
Written by Ασημίνα Ερκετζίκη
Ένα θέμα που θα έπρεπε να μας αφορά όλους, και όχι από ενδεδειγμένη ευαισθησία, αλλά από βαθιά και ουσιαστική αλληλεγγύη και έγνοια απέναντι σε ανθρώπους που βιώνουν μια δυσβάσταχτη και πολλές φορές θανατηφόρα ασθένεια.
Ένα παιχνίδι του μυαλού με τη ζυγαριά και τον καθρέφτη, ένα σώμα-ναός των μεγαλύτερων φόβων και απογοητεύσεων. Ένα παιχνίδι που αρκεί ένας μόνο παίκτης, ανεξαρτήτως ηλικίας ή φύλου.
Η Christie Begnell από τα 20 της ξεκίνησε να σκιτσάρει τη σχέση της με την «Ana» και μέχρι τα 25 που είναι σήμερα, έχει φτιάξει πάνω από 60 έργα, που αφορούν τις διατροφικές διαταραχές. Στο βιβλίο της «Me and My ED», κάνει ξεκάθαρο πώς είναι να αναρρώνεις από κάτι τόσο δύσκολο.
Έχοντας δώσει και η ίδια μάχη με την κατάθλιψη, η τέχνη της έδειξε τον δρόμο του απεγκλωβισμού. Σκοπός της, είναι να ευαισθητοποιήσει όσο περισσότερο κόσμο γίνεται και φυσικά να θεραπεύσει εντελώς τον εαυτό της.
Πηγή: city.sigmalive.com
More...
Μαρκ εδώ.
Ξέρετε, γίνονται πολλές συζητήσεις σχετικά με το βάρος που λαμβάνουν χώρα αυτή τη στιγμή και όλοι φαίνεται να έχουν διαφορετική άποψη για τον καλύτερο τρόπο αντιμετώπισης του λίπους που αποθηκεύει το σώμα μας.
Αυτό συμβαίνει να είναι ένα θέμα που έχω ξοδέψει πολύ χρόνο για να μελετήσω και να σκέφτομαι, γι 'αυτό ήθελα να πάρω μερικά λεπτά και να μιλήσω σοβαρά μαζί σας. Μέσα από όλη αυτή τη διαφωνία σχετικά με το βάρος και την απώλειά του, θα ήθελα να μας ενθαρρύνω να το σκεφτούμε από μια μεγαλύτερη προοπτική, εκείνη που έχει περισσότερη καρδιά, περισσότερη ψυχή ... και ίσως ακόμη και κάποια καλύτερη επιστήμη.
Βρίσκω ότι κάθε φορά που διαβάζω σχετικά με την απώλεια βάρους στα δημοφιλή μέσα μαζικής ενημέρωσης ή παρακολουθώ ανθρώπους στην τηλεόραση που προσπαθούν να πολεμήσουν το βάρος ή ακούω τις τελευταίες στρατηγικές από τους ειδικούς - είτε πρόκειται για φάρμακο, για δίαιτα είτε για την υπόσχεση κάποιας γενετικής εξέλιξης - μένω με την αίσθηση του κενού, του χρησιμοποιημένου και του στείρου. Μου φαίνεται ότι είμαστε συλλογικά κολλημένοι στην ίδια περιορισμένη συνομιλία γύρω από το βάρος που συνεχίζει να περιστρέφεται και να μας προσγειώνει στον ίδιο χώρο - πουθενά. Με τα ποσοστά παχυσαρκίας υψηλότερα όλων των εποχών και με συνεχή αυξητική τάση, είμαι αποσβολωμένος με το πώς τα αναιμικά μηνύματα σχετικά με το βάρος δεν αλλάζουν ποτέ και ποτέ δεν δουλεύουν πραγματικά:
• Τρώτε λιγότερο, ασκηθείτε περισσότερο
• Πρέπει να έχετε περισσότερη αυτοκυριαρχία
• Δοκιμάστε το τελευταίο φάρμακο απώλειας βάρους
• Αυτό το νέο βιβλίο διατροφής είναι η απάντηση
• Συρράψτε το στομάχι σας
• Μετρήστε τις θερμίδες σας
• Κάποια μέρα, σύντομα, απλώς θα αλλάξουμε το DNA σας
• Εάν δεν μπορείς να χάσεις βάρος, πρέπει να είσαι χαμένος
• Ποιό είναι το πρόβλημά σου;
Η επιστήμη μας έχει αποτύχει στο θέμα της απώλειας βάρους. Λαμβάνει κυριολεκτικά ένα "0".
Ο πολιτισμός μας απέτυχε επίσης. Πάρα πολλοί άνθρωποι έχουν έντονες ηθικές κρίσεις απέναντι σε όσους έχουν υπερβολικό βάρος, γεγονός που συμβάλλει στην κρυμμένη επιδημία της κοινωνικής αποσύνδεσης, της απάθειας και της ωμής παλιάς θλίψης.
Ας το παραδεχτούμε: όταν πρόκειται για το θέμα της αύξησης βάρους και της απώλειας βάρους, είμαστε ανίδεοι. Και από εκείνο τον τόπο της ανιδιοτέλειας, έχουμε την τάση να καμαρώνουμε γύρω μας. Προσπαθούμε να επιτύχουμε στις πιο φρικτές στρατηγικές απώλειας βάρους· κάνουμε δίαιτα για δεκαετίες· καταναλώνουμε τροφές διαίτης και συστατικά όπως συνθετικά λίπη και τεχνητά γλυκαντικά που είναι, εάν ενδιαφέρεστε να μελετήσετε προσεκτικά την επιστημονική βιβλιογραφία - τοξικά.
Θα πρότεινα πως αν δεν είστε εξοργισμένοι από το πώς όλοι μας αντιμετωπίζουμε το ζήτημα του βάρους, τότε είναι καιρός να δώσουμε μεγαλύτερη προσοχή. Ήρθε η ώρα για μια πιο φωτισμένη συζήτηση. Ήρθε η ώρα να ακονίσετε τα εργαλεία σας, να ετοιμάσετε μερικά σνακ και να πάρετε μια καλή, μεγάλη, βαθιά βουτιά στην τρύπα του κουνελιού που ονομάζεται βάρος. Προτού μπορέσουμε να "διορθώσουμε" το πρόβλημα, είναι καλύτερο να δούμε το πρόβλημα με νέα μάτια.
Έτσι, αντί να πάτε στις λεπτομέρειες του τι να κάνετε και τι να μην κάνετε - κανένα άρθρο δεν είναι αρκετά μεγάλο για να τιμήσει μια τέτοια ισχυρή και επική συζήτηση - εδώ είναι μερικές σκέψεις για το πως μπορεί να είναι κάποια νέο σκεπτικό γύρω από το βάρος:
• Το βάρος είναι ένα πολύπλοκο, πολυδιάστατο φαινόμενο. Συνήθως, δεν υπάρχουν απλές ασπρόμαυρες λύσεις. Ήρθε η ώρα να τιμήσουμε το βάθος και την ψυχο-φυσιολογική πολυπλοκότητα του βάρους και την απώλειά του.
• Το υπερβολικό βάρος είναι ένα σύμπτωμα και κάθε σύμπτωμα που βιώνουμε κάτω από τον ήλιο έχει ένα θεϊκό μήνυμα, μια σοφή διδασκαλία και έχει μαθήματα που μας ζητείται να μάθουμε. Πρέπει να τιμήσουμε αυτό το ιερό σύμπτωμα και όχι να του επιτεθούμε.
• Το επιπλέον βάρος μπορεί να σχετίζεται με απεριόριστο αριθμό θρεπτικών και μεταβολικών παραγόντων.
• Το επιπλέον βάρος μπορεί να προκληθεί από έναν απεριόριστο αριθμό συναισθηματικών παραγόντων.
• Το επιπλέον βάρος γίνεται γρήγορα θέμα γενετικής κληρονομιάς.
• Το επιπλέον βάρος μπορεί να συνδεθεί άμεσα με βαθύτερα και περισσότερο βαθυστόχαστα μαθήματα ψυχής που μας ζητείται να μάθουμε. Μερικά από αυτά τα μαθήματα μπορεί να περιλαμβάνουν υπομονή, ταπεινότητα, το να είμαστε παρόντες, αποδοχή της σεξουαλικότητάς μας, συγχώρεση των άλλων, συγχώρεση του εαυτού, το να μάθουμε πώς να θρέψουμε τον εαυτό μας, αγάπη αυτού που είμαστε ...
• Το επιπλέον βάρος μπορεί να είναι ένα μείγμα και ένας στροβιλισμός οποιουδήποτε ή όλων των παραπάνω παραγόντων.
• Το επιπλέον βάρος, πολλές φορές, δεν ανήκει τελείως στο άτομο που το έχει.
Δηλαδή: οι άνθρωποι συχνά "μεταφέρουν" τα συμπτώματα των άλλων, των γονέων, του συλλογικού. Το πιο προφανές παράδειγμα - μερικά παχύσαρκα παιδιά έχουν "ένα πρόβλημα" - είναι όλα σχετικά με τους γονείς ή τους γύρω τους, τους συνομηλίκούς τους, τα μέσα ενημέρωσης ...
• Το επιπλέον βάρος δεν είναι προσωπικό ζήτημα, είναι συλλογικό - δηλαδή, εάν πάνω από 200 εκατομμύρια άτομα στις ΗΠΑ είναι υπέρβαρα, τότε το βάρος αφορά ολόκληρη τη φυλή. Πρέπει να θεραπεύσουμε τον πολιτισμό όσο χρειάζεται για να αλλάξουμε μεμονωμένες συνήθειες.
• Οι γυναίκες υποφέρουν με έναν μοναδικό τρόπο και με πιο έντονο και οδυνηρό τρόπο, όταν πρόκειται για υπερβολικό βάρος. Πρέπει να αναρωτηθούμε το λόγο και να καταλάβουμε ότι άνδρες και γυναίκες, αν και ίσοι, είναι μάλλον διαφορετικοί.
• Οι διατροφικές διαταραχές έχουν εκτοξευθεί. Οι διατροφικές διαταραχές δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με τα τρόφιμα αυτά καθεαυτά. Δεν πρόκειται για ζητήματα τροφίμων. Πρόκειται για ζητήματα ΖΩΗΣ που εκφράζονται μέσω της τροφής. Αφού ακούσουμε βαθύτερα αυτές τις ιερές εκδηλώσεις, μπορούμε να ακούσουμε πώς μας καλούν να μεγαλώσουμε και πώς δείχνουν τους τρόπους με τους οποίους οι οικογένειές μας και οι κοινότητές μας δεν μπορούν να συγκρατήσουν και να αγαπούν ο ένας τον άλλον με έναν καλό τρόπο.
• Η σχέση μας με το σωματικό λίπος, ακόμη και για εκείνους που έχουν πολύ λίγα από αυτό, είναι κλινικά ασταθής. Πολλοί από εμάς υποθέτουμε ότι οποιοδήποτε σωματικό λίπος είναι δαιμονικό, ανάξιο, αφύσικο, άβολο και αξίζει την περιφρόνησή μας. Το σωματικό λίπος έχει λαμπρό βιολογικό σκοπό. Εάν θα μπορούσατε πραγματικά να πιείτε όλο το λίπος από το σώμα σας, θα είχατε πεθάνει σε μια στιγμή.
• Προβάλλουμε τη σκιά μας - τις ασυνείδητες κρίσεις μας, την αρνητική σκέψη, τις προκαταλήψεις μας, το μίσος μας, τον ηθικό μας χαρακτήρα - σε ανθρώπους που έχουν υπερβολικό βάρος. Ως πολιτισμός, αγαπάμε κρυφά να μισούμε υπέρβαρους ανθρώπους. Ποιος είναι το θέμα;
• Από τη σκοπιά της επιστήμης, δεν γνωρίζουμε καν πόσο πραγματικά πρέπει να ζυγίζει ένα συγκεκριμένο άτομο ανά πάσα στιγμή. Τόσοι πολλοί άνθρωποι περπατούν γύρω ισχυριζόμενοι, "Πρέπει να χάσω 5 κιλά, 10 κιλά, 20 κιλά." Ποιος το λέει; Με ποια επιστημονικά κριτήρια μπορεί κάποιος να εκτιμήσει το ιδανικό βάρος;
• Σύμφωνα με το σύνολο της έρευνας για το βάρος, η επιστήμη δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι το πρόσθετο βάρος είναι σύμπτωμα, ασθένεια, παράγοντας κινδύνου, θετικός δείκτης υγείας, γενετικό ζήτημα, ψυχοκοινωνικό - επειδή μπορεί να είναι οποιοδήποτε από αυτά.
• Η επιστημονική κοινότητα εξακολουθεί να μην μπορεί να κατανοήσει το απλό γεγονός ότι το βάρος είναι πνευματικό, σωματικό, συναισθηματικό, ψυχικό, ψυχολογικό, πολιτιστικό και διανοητικό φαινόμενο. Ο τρόπος που «κάνουμε» την επιστήμη ως έθνος είναι μάλλον ανώριμος και συχνά πρωτόγονος. Ήρθε η ώρα οι επιστήμονες, οι γιατροί, οι διαιτολόγοι και οι ερευνητές που κατέχουν τη συλλογική δύναμη να συμβουλεύουν άλλους - να θεραπεύουν τις εσωτερικές τους πληγές και να επεκτείνουν το όραμά τους, ώστε να μπορούν να εξυπηρετούν από έναν βαθύτερο και πιο ανθρώπινο τόπο και έναν πραγματικά επιστημονικό / ολιστικό χώρο .
Θα σταματήσω εδώ για τώρα.
Και θα σας υπενθυμίσω ότι τα συναισθηματικά και ψυχολογικά θέματα γύρω από το βάρος είναι πολύ πιο επιβαρυντικά για τους ανθρώπους από το ίδιο το βάρος. Η ποσότητα του πόνου και της οδύνης που μεταφέρουμε γύρω από το σωματικό λίπος είναι τεράστια. Φανταστείτε τι θα συνέβαινε στην κοινωνία αν όλοι μας ερωτευόμασταν τη δική μας ανθρώπινη μορφή και τη δική μας ανθρωπιά. Θα ήμασταν δυνατοί. Θα ήμασταν ελεύθεροι να κάνουμε το έργο μας, την αποστολή μας, τον πραγματικό σκοπό μας στη ζωή. Θα απελευθερωνόταν τόσο πολύ ενέργεια. Θα ήμασταν πιο δημιουργικοί, πιο σίγουροι, πιο συνδεδεμένοι μεταξύ μας. Οι καρδιές μας θα ένιωθαν καλύτερα. Το σεξ θα ήταν καλύτερο. Δεν θα είχαμε κανένα λόγο να κρατηθούμε πίσω.
Αλλά η αγάπη με τη δική μας ανθρώπινη μορφή δεν σημαίνει: «Πρώτα χάνω το βάρος, από ό, τι αγαπώ τον εαυτό μου». Σημαίνει ότι αρχίζουμε τώρα το ταξίδι της αγάπης. Θα πείτε στο παιδί σας, "Θα σε αγαπώ μόλις είσαι πιο αδύνατο"; Ακούγεται φοβερό, έτσι δεν είναι; Λοιπόν, αυτό λένε τόσοι πολλοί, εσωτερικά, στους εαυτούς τους. Η αγάπη υπάρχει μόνο στη στιγμή, στο παρόν.
Η βιταμίνη L - Η αγάπη - εδώ και πολύ καιρό είναι το βασικό συστατικό που λείπει στη συνταγή απώλειας βάρους. Αλλά η αγάπη πρέπει να καθοδηγείται από μια υγιή δόση βιταμίνης W - σοφία. Χρειαζόμαστε όχι μόνο να είμαστε πιο ευγενικοί, αλλά να βελτιωνόμαστε.
Ήρθε η ώρα να αφήσουμε τις περιορισμένες επιστημονικά και συναισθηματικά φορτισμένες πεποιθήσεις μας για το βάρος που είναι ξεπερασμένες και τετριμμένες. Πώς θα σας οδηγούσε η αγάπη και η σοφία σε μια βαθύτερη κατανόηση αυτής της ισχυρής πρόκλησης της εποχής μας; Πού θα σας ζητούσε να πάτε και πώς θα σας ζητούσε να είστε πράκτορας αλλαγής και μετασχηματισμού;
Ελπίζω ότι αυτό ήταν χρήσιμο, φίλοι μου. Και θα ήθελα να ακούσω τις σκέψεις σας. Εάν αυτό το άρθρο προκάλεσε οποιεσδήποτε ενδείξεις για εσάς, απλά χτυπήστε "απάντηση" και επιτρέψτε μου να ξέρω!
Θερμούς χαιρετισμούς,
Marc David
Ιδρυτής, Ινστιτούτου Ψυχολογίας της Διατροφής
Πηγή: psychologyofeating.com
Γυρίσαμε όλοι. Άλλοι έφυγαν πολύ, άλλοι λίγο, άλλοι καθόλου, για όλους τους ανθρώπους όμως αυτής της χώρας ο Αύγουστος έχει την ατμόσφαιρα της διακοπής. Κάτι διακόπτεται, κάτι μπαίνει σε αναμονή, κάτι παρατείνεται, κάτι αναβάλλεται, ο ήλιος βάζει άλλες προτεραιότητες στον ανθρώπινο ψυχισμό.
Είναι εμφανές, πλέον, με το τέλος του Σεπτεμβρίου ότι οι άνθρωποι ξαναβρήκαν τον ρυθμό τους. Τα σχολεία, οι δουλειές, η σχέση με τα πρακτικά, η ανάγκη επιβολής μιας κανονικότητας, τα σχέδια για το παρόν και το μέλλον, αλλά και οι επαναλήψεις, οι ματαιώσεις, η επαναφορά σε γνώριμα μοτίβα αποκαλύπτουν και αναδεικνύουν τη φύση μας, αυτό που πάντα ήμασταν, ακόμα και αν λίγο διακόπηκε, αναβλήθηκε ή ωραιοποιήθηκε κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών. Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, λέει ο λαός και, ως γνωστόν, οι παροιμίες διατηρούν τη σοφία τους.
Δυστυχώς, την επιστροφή μας συνέβη μία από τις μεγαλύτερες φυσικές καταστροφές στο αττικό τοπίο. Η πετρελαιοκηλίδα, που ανοίγει τα πλοκάμια της μέρα με τη μέρα στα νερά της Αττικής και των γύρω περιοχών, δίνει ένα συμβολικό νόημα για την επιστροφή μας.
Θολώνω τα νερά, μολύνω την πηγή ζωής, διαχέομαι τοξικά στην ατμόσφαιρα, αποπροσανατολίζω, λιμνάζω, καταστρέφω, αποποιούμαι την ευθύνη, εγκαταλείπω, αδιαφορώ, είναι ρήματα που θα μπορούσαν να συνδεθούν με αυτή τη φυσική καταστροφή. Είναι ρήματα που δεν αφορούν μόνο στο πετρέλαιο, αλλά σε ψυχικές εκφράσεις που τις συναντάμε καθημερινά, άσχετα με το αν είναι ορατή τόσο πολύ η δική μας μόλυνση.
Το πετρέλαιο όταν διαχέεται στη θάλασσα έχει τη δυσκολία να διαλυθεί. Αργά και βασανιστικά σέρνεται και μεταφέρεται στο νερό, διατηρώντας την αρχική του σύσταση, μολύνοντας σε βάθος το υδάτινο στοιχείο, χωρίς να μπορεί να εξαφανιστεί εντελώς. Έχει τη δύναμη να θολώνει, να απομακρύνει τη διαύγεια, να προκαλεί την καταστροφή σε βάθος χρόνων.
Σκέφτομαι ότι η χώρα βρίσκεται εδώ και πολλά χρόνια βουτηγμένη μέσα σε μια πετρελαιοκηλίδα. Δεν μας αξίζει να γίνεται πραγματικότητα, αλλά συμβολικά είμαστε μολυσμένοι. Βγαίνει κάτι από τα έγκατά μας, και αυτό είναι μολυσμένο. Όπως μολυσμένος ήταν και ο Οιδίποδας, ο τραγικός ήρωας του Σοφοκλή. Η μόλυνσή του αφορούσε στην αδυναμία του να δει. Να δει πραγματικά ποιος είναι, από πού έρχεται, να αντιληφθεί εγκαίρως τις επιλογές του και να μην προβεί σε ανόσιες πράξεις, εξαιτίας της δίνης της αλαζονείας. Ο Οιδίποδας έπρεπε να τυφλωθεί για να αναφωνήσει ότι σε όλη του τη ζωή υπήρξε τυφλός στα αυτιά, στον νου, στα μάτια. Έπρεπε να συντριβεί για να γειωθεί στην πραγματικότητα.
Να είσαι τυφλός ενώ βλέπεις. Να νομίζεις ότι βλέπεις. Να επιλέγεις ανθρώπους, να ψηφίζεις, να σχετίζεσαι, να αγαπάς, να μεγαλώνεις παιδιά, να χωρίζεις, να τσακώνεσαι, να κλείνεις κεφάλαια στη ζωή σου, να νομίζεις ότι ανοίγεις άλλα, να μιλάς, να διαχέεις την ύπαρξή σου, να πιάνεις χώρο, και όλα αυτά νομίζοντας ότι η θάλασσά σου είναι διαυγής. Και να που η πετρελαιοκηλίδα επιστρέφει. Γιατί δεν ξέρεις από πού έρχεσαι. Ποια είναι η οικογενειακή κληρονομιά σου, τι κουβαλάς, τι μεταφέρεις μέσα στον χρόνο, τι ανείπωτο δεν ειπώθηκε, τι τοξικό σε τάιζαν στο σπίτι σου, τι νιώθεις ενώ δεν νιώθεις.
Να είσαι μέσα στο σπήλαιο, όπως περιγράφει ο Πλάτωνας, και να βλέπεις τη ζωή ως αντανάκλαση, να πιστεύεις για ανθρώπους κάτι σκιές, να φαντάζεσαι το περίγραμμα της ζωής και να πορεύεσαι για πάντα έτσι. Πόσο συχνά ακούω ερωτήματα του τύπου: πώς θα το σκεφτώ αυτό; Πώς νιώθει κάποιος όταν χάνει; Τι είναι πια αυτή η περιβόητη αγάπη; Θα έπρεπε τώρα να μου λείπει; Πώς να καταλάβω το παιδί μου; Γιατί να μην το κάνω αφού μπορώ;
Πώς να βλέπω έχοντας μάτια;
Πώς να σκεφτούμε; Είναι το ερώτημα που μου ξανάρχεται στον νου. Αλλά είναι λάθος το ερώτημα. Το ζήτημα για να δούμε είναι να μάθουμε το παρελθόν και να τολμήσουμε να νιώσουμε. Να πάψουμε να βλέπουμε τη ζωή μόνο με την πρακτική εγκλωβιστική της νόρμα. Να αρχίσουμε να ακούμε, όχι αυτά που θέλουμε, αυτά που πραγματικά λέγονται κάτω από τις λέξεις. Να σκάβουμε περισσότερο, βαθύτερα, καλύτερα, να ακονίζουμε τον ψυχικό μας κόσμο. Να στρέψουμε για αρχή το ενδιαφέρον μας στον Άλλο. Να βλέπουμε τον άνθρωπο όχι σαν γραμμική αφήγηση αλλά σαν ελικοειδή διαδρομή, σαν ένα σπιράλ που όλα διαπλέκονται. Να αναρωτηθούμε για αρχή για τον συναισθηματικό πλούτο της οικογένειας από την οποία προερχόμαστε, για την ψυχική ζωντάνια της, για τα μυστικά και ψέματα του δικού μας «βασιλείου», να αντέξουμε να δούμε γυμνό τον βασιλιά, και να πάψουμε να αναζητάμε ιδανικά, τελειότητες και οικονομικές εξασφαλίσεις, χωρίς κόπο, χωρίς ευθύνη. Τίποτα δεν είναι δωρεάν και κανείς δεν μπορεί να κρύβεται για πάντα. Η θάλασσά μας μολύνθηκε και αυτό πρέπει να μας κινητοποιήσει.
Ας πονέσουμε γι’ αυτήν την καταστροφή. Ας πονέσουμε κοιτώντας τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Ας ακονίσουμε την όρασή μας, την ψυχική μας όραση. Και αν κάποιος αισθανθεί ότι θέλει βοήθεια, ας τη ζητήσει. Η κηλίδα είναι ήδη μέσα μας. Και εμείς δεν βλέπουμε.
Η πόλη, όμως, τις νύχτες βγάζει λυγμούς και κραυγές.
Πόσο θα κρατήσει η κρίση; με ρώτησε τις προάλλες μια γνωστή. Η κρίση; Ποια κρίση; Η κηλίδα είναι αργή και μολυσματική, εξαπλώνεται. Γιατί αντί να σκαρφαλώνουμε στο σπήλαιο του Πλάτωνα με κόπο και αγώνα για τη θέαση του Πραγματικού, εμείς κολλάμε σαν γατάκια στον πάτο, γλείφοντας τις άκρες μας, με ένα θέατρο σκιών να παίζεται πρωί - βράδυ στις ζωές μας.
Πηγή: www.kathimerini.gr
Γιατί όχι σε σένα ρε φίλε;
Καθιερωμένος πλέον βραδινός περίπατος. Χωριό. Ήσυχοι δρόμοι. Έρημοι, αλλά με μια βαθιά ανθρωπιά, μια και περπατήθηκαν με σεβασμό από τις αγωνίες των ανθρώπων. Στην επιστροφή ανηφόρα. Νιώθω το αριστερό μου πόδι και πάλι να μην υπακούει. Βλάβη στην σπονδυλική στήλη. Κουτσαίνοντας και αργοπορώντας, προσπαθώ να φτάσω σπίτι. Ένας φόβος, μια αγωνία, ένα γιατί πάει να ξεπηδήσει στην ψυχή. Μα δεν το αφήνω να πολυκαιρίσει. Το σταματώ και κάπως μαλώντας το διορθώνω. «Και γιατί όχι σε σένα; Σε ένα κόσμο οδύνης, πόνου και δακρύων, τι ανήλικα ζητάς; Να μην πονάς; Γιατί ρε φίλε ποιος είσαι εσύ;»
Την ίδια στιγμή που εσύ απαιτείς να αποφύγεις την οδύνη και γογγύζεις για τα βάσανα σου, δεκάδες χιλιάδες παιδιά πεθαίνουν σε ανόητους πολέμους, θάβονται κάτω από την γη σε σεισμούς, τεμαχίζονται σε τροχαία, και υποφέρουν από φρικτές αρρώστιες. Άνθρωποι δεν προλαβαίνουν καν να χορτάσει η ματιά τους ομορφιά, και εμείς ζητάμε τι; Να μην πονέσουμε; Δεν ξέρω εάν υπάρχει μεγαλύτερος εγωισμός.
Και μην ακούσω τώρα υψηλές αναλύσεις, ότι μέσα μας υπάρχει η δίψα του τέλειου, του απόλυτου, της χαράς και απόλυτης ευτυχίας. Δεν διαφωνώ. Αλλά τώρα ζούμε εδώ. Και εδώ στην γη και κόσμο τούτο, οι άνθρωποι γελούν και δακρύζουν, χαίρονται και λυπούνται, πονάνε και μαθαίνουν, φοβούνται και προσεύχονται και έτσι ελπίζουν. Και σε εάν τέτοιο κόσμο δεν μπορώ να πω «γιατί σε μένα...» Γιατί αντιστοίχως θα μπορούσε να σε ρωτήσει ένα παιδί από την ογκολογική με αυτά τα αγιασμένα μάτια, « και γιατί όχι σε σένα ρε φίλε;».
5 απροσδόκητες υπερτροφές που μας χαρίζονται
Written by Ασημίνα Ερκετζίκη
Blog Category
Εντελέχεια
Το Εντελέχεια είναι ένας «πολυχώρος» με κατεύθυνση προς την απόκτηση ποιότητας ζωής, ψυχικής ανάτασης, σωματικής υγείας και ευεξίας και προς την ανάπτυξη υγιών διαπροσωπικών σχέσεων, επαφής, αυτογνωσίας.
Τι νέο υπάρχει
Εκδηλώσεις
- Έλα και θα Δεις! με την Έφη Κονταξή 12-02-2019
- Μοιράσου! Λέσχη Γνώσης και Χαράς 12-02-2019
- Usui Reiki 1st degree 12-02-2019