Όλοι αντιμετωπίζουμε δυσκολίες που και που. Είναι ένα φυσικό μέρος του κύκλου της ζωής. Όπως δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε τη ζέστη αν δεν γνωρίσουμε το κρύο, μας είναι αδύνατο να απολαύσουμε τις όμορφες στιγμές χωρίς να έχουμε περάσει και άσχημες. Μερικές φορές, οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε στη ζωή, προέρχονται από συμβάντα που δεν ελέγχουμε και άλλες φορές αποτελούν τις άμεσες συνέπειες των αποφάσεων που παίρνουμε. Στην πραγματικότητα, δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα γεγονότα, ούτε τις συνέπειές τους. Μπορούμε, παρόλα αυτά, να επιλέξουμε τον τρόπο που τα αντιλαμβανόμαστε και τα συναισθήματά που νιώθουμε. Υπάρχει ένα ρητό που λέει : «η ζωή είναι σε ποσοστό 10% τα γεγονότα που μας συμβαίνουν και σε ποσοστό 90%, ο τρόπος που αντιδρούμε σε αυτά».
Συνηθίζουμε να λέμε: "πάνω από όλα η υγεία μας, η υγεία των παιδιών μας!". Και πράγματι η αξία της είναι ανεκτίμητη. Μαζί όμως με τη σωματική υγεία, έρχεται και η ψυχική: νους υγιής εν σώματι υγιεί.
Στο κείμενο αυτό θα προσπαθήσουμε να σταθούμε και να αναδείξουμε την αξία της συναισθηματικής υγείας των παιδιών, καθώς επίσης να διερευνήσουμε πώς θα μπορούσαμε οι γονείς να ευνοήσουμε τη συνθήκη αυτή.
Ας μιλήσουμε πρώτα για τα βασικά. Τις βασικές ανάγκες ενός παιδιού τις οποίες οι γονείς καλούνται να φροντίσουν. Τι έχει ανάγκη ένα παιδί; Ένα ζεστό σπιτικό που αποδέχεται όλα τα μέλη της οικογένειας. Θετικό παράδειγμα. Αρκετή Ανεξαρτησία. Σταθερά και συνεπή όρια.
Καλλιεργείστε στο παιδί την αυτοπεποίθηση και την αίσθηση ότι αξίζει. Τονίστε τα θετικά του σημεία αντί να συγκεντρώνετε την προσοχή σας στα λάθη του. Αποφύγετε να περνάτε στα παιδιά τις δικές σας προσδοκίες, αυτό που εσείς περιμένετε, γιατί τα παιδιά δεν αποκτούν δικούς τους στόχους, αλλά κάνουν "δικές" τους τις προσδοκίες των μεγάλων.
Πολύ συχνά οι γονείς προβάλλουν παράλογες απαιτήσεις που τα παιδιά είναι αδύνατο να πραγματοποιήσουν (π.χ. να είναι τέλειοι σε ότι μετράει για εμάς — αθλητικά, σχολείο - να έχουν πεντακάθαρο το δωμάτιό τους) και περιμένουν επιτυχίες που είναι πέρα από τις δυνατότητές τους.
Συχνά οι γονείς, χωρίς να το συνειδητοποιούν, καλλιεργούν ανταγωνισμό μεταξύ των αδερφών. Π.χ. μπορεί να επαινούν το παιδί που έχει πετύχει και να αγνοούν ή να επικρίνουν εκείνο που έχει αποτύχει. Συχνά ζητούν την τελειότητα από τα παιδιά τους κι έχουν υπερβολικές φιλοδοξίες για αυτά.
Οι γονείς πρώτοι πρέπει να κάνουν πράξη αυτά που ζητούν από τα παιδιά τους. Για παράδειγμα, δεν μπορεί ο γονιός να ζητά από τα παιδιά να μαζέψουν τα πράγματα τους, ενώ ο ίδιος δεν το κάνει ποτέ.
Δεχτείτε τα παιδιά σας όπως είναι, όχι όπως θα έπρεπε να είναι. Δηλαδή με όλες τις ατέλειές τους και τα λάθη τους. Πιστέψτε στα παιδιά σας για να μπορούν να πιστέψουν στον εαυτό τους. Αναγνωρίστε την προσπάθεια και τη βελτίωση, όπως και το τελικό επίτευγμα.
Επικοινωνία
Τα παιδιά έχουν ανάγκη να επικοινωνήσουμε μαζί τους, να τα ακούσουμε και να τα συντροφέψουμε με τις κουβέντες μας, πολύ περισσότερο από τις υλικές φροντίδες που τους παρέχουμε. Αυτό σημαίνει ότι ακούω τα συναισθήματα του παιδιού μου, ακόμα και του θυμού, της απογοήτευσης και του φόβου και δεν μπαίνω σε διαδικασία κριτικής, κηρύγματος ή επίκρισης.
Αφήστε επομένως να εκφράσει τα συναισθήματά του, και ακόμα και αν δεν συμφωνείτε, να μπορείτε να τα δεχτείτε.
Επίσης, πολλές φορές τα παιδιά χρειάζονται βοήθεια για να σκεφτούν διάφορους τρόπους που μπορούν να δράσουν. Οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν στην αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων κι αυτά να διαλέξουν τις λύσεις που τους ταιριάζουν. Δεν πρέπει να συγχέουμε τη διαδικασία για την αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων με τη συμβουλή.
Σκεφτείτε. Όταν λέμε ένα ξερό "κάνε αυτό": (1) δε βοηθάμε τα παιδιά να μάθουν να λύνουν τα προβλήματά τους, αλλά να συνεχίζουν να εξαρτώνται από τους γονείς, (2) πολλά παιδιά αντιδρούν στη συμβουλή και είτε αμφιβάλλουν είτε δεν κάνουν αυτό που τους λένε οι γονείς, (3) αν η συμβουλή δεν φέρει αποτέλεσμα, τότε ποιος θα θεωρηθεί υπεύθυνος;
Μια από τις πιο συνηθισμένες μεθόδους που ακολουθούμε για να πειθαρχήσουμε τα παιδιά είναι να τα αμείβουμε όταν υπακούν και να τα τιμωρούμε όταν δείχνουν ανυπακοή. Αυτή είναι μια μέθοδος με την οποία πολλοί σημερινοί γονείς έχουν μεγαλώσει, όμως έχει τα εξής μειονεκτήματα:
Εμποδίζει τα παιδιά να παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις και κατά συνέπεια να υιοθετούν κανόνες θετικής συμπεριφοράς, υπονοεί ότι περιμένουμε την παραδεκτή συμπεριφορά μόνο στα άτομα που εκπροσωπούν την εξουσία, προκαλεί την αντίδραση γιατί προσπαθεί να υποχρεώσει τα παιδιά να συμμορφωθούν.
Αντί για αμοιβή και τιμωρία, η εναλλακτική πρόταση είναι οι Φυσικές και Λογικές συνέπειες, η οποία είναι μια μέθοδος που παρουσιάζει ορισμένα πλεονεκτήματα σε σχέση με την προηγούμενη. Ποια η διαφορά; Εξηγούμε στο παιδί "γιατί" κάτι δεν μπορεί να γίνει, ώστε να είναι καθαρό το "γιατί", και το συνδέουμε μόνο με αυτό που συμβαίνει τη δεδομένη στιγμή.
Για παράδειγμα, "δεν μπορείς να δεις τηλεόραση δυνατά γιατί είναι μεσημέρι και η μητέρα σου κι εγώ θέλουμε να κοιμηθούμε", αντί του... "δεν θα δεις τηλεόραση επειδή προχθές δεν έφαγες το φαΐ σου". Αυτό βοηθάει το παιδί να σέβεται και να αντιληφθεί πως υπάρχουν κάποιες λογικές και φυσικές συνέπειες για τα πράγματα που κάνουμε.
Τα όρια δίνουν στο παιδί την αίσθηση της ασφάλειας. Θέστε δίκαια όρια και φροντίστε αυτά να τηρούνται. Χρειάζεται να είστε συνεπείς (τηρείτε την ίδια στάση κάθε φορά που το όριο παραβιάζεται) και σταθεροί (ένα όριο δεν αλλάζει παρά μόνο όταν αυτό απαιτείται, επειδή το παιδί μεγαλώνει), αλλά ποτέ υπερβολικοί.
Αγάπη, εμπιστοσύνη, επικοινωνία, ζεστασιά... Λέξεις, έννοιες, αξίες, που αποκτούν τεράστια σημασία στην εφαρμογή τους, στην έμπρακτη μετουσίωσή τους, ενώ παραμένουν όμορφα λόγια όταν είναι μόνο θεωρίες...
Ας το προσπαθήσουμε, ας το κάνουμε πράξη!
Γιάννης Ξηντάρας, Ψυχολόγος - Σύμβουλος Γάμου. Απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, τ.συνεργ. στο Νοσοκομείο Παίδων "Αγία Σοφία", μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαϊκού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης "Επαφή". www.xidaras.gr - www.paidi-efivos.gr - www.simvouleftikigamou.gr
Πηγή: pathfinder.gr
ΔΕΙΤΕ επίσης το κανάλι μας και τα σχετικά βίντεο με θέμα την Γονεϊκότητα που έχουμε ετοιμάσει και μπορεί να σας φανούν χρήσιμα.
Μερικά εύκολα, καθημερινά βήματα για να αλλάξετε προς το καλύτερο τη ζωή σας
Θέλετε να αυξήσετε την ευεξία σας; Αν ναι, τότε ήρθε η ώρα να βάλετε στην καθημερινότητά σας «μικροστιγμές θετικότητας», οι οποίες αθροιστικά και με τον καιρό μπορεί να αλλάξουν προς το καλύτερο τη ζωή σας.
Αυτό συνιστά μια αμερικανίδα ψυχολόγος, η οποία πιστεύει ότι ο βαθμός κατά τον οποίο μπορούμε να αποκομίσουμε «θετικά» συναισθήματα από τις καθημερινές δραστηριότητές μας καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το πόσο ευτυχισμένοι θα είμαστε.
Μελέτες που έχουν πραγματοποιήσει η δρ Μπάρμπρα Φρέντρικσον, καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας στο Τσάπελ Χιλ, και άλλοι επιστήμονες έχουν αποκαλύψει ότι τα έστω και σύντομα «θετικά» συναισθήματα ρυθμίζουν αποτελεσματικά το στρες και την κατάθλιψη και προάγουν την ψυχική και τη σωματική υγεία.
Μάλιστα, μπορεί κανείς να εκπαιδευτεί στο να αναπτύσσει «θετικά» συναισθήματα, φροντίζοντας να ασχολείται με δραστηριότητες οι οποίες εγγενώς τα παράγουν, αναφέρει η εφημερίδα «New York Times». Αν, δε, μοιράζεται αυτή τη διαδικασία με άλλους ανθρώπους, τα οφέλη στην υγεία του θα είναι ακόμα μεγαλύτερα, γράφει η δρ Φρέντρικσον στο βιβλίο της «Love 2.0: Finding Happiness and Health in Moments of Connection» (εκδ. Plume).
Μερικές δραστηριότητες που μπορεί να γεννήσουν «θετικά» συναισθήματα είναι οι εξής, σύμφωνα με τη Φρέντρικσον και άλλους ειδικούς:
* Να κάνετε καλά πράγματα για τους άλλους. Θα τους κάνετε να νιώσουν πιο χαρούμενοι – όπως και εσείς οι ίδιοι άλλωστε. Μπορεί να είναι κάτι τόσο απλό όσο το να κουβαλήσετε μια βαριά τσάντα ή να δώσετε οδηγίες στον δρόμο σε έναν ξένο.
* Να θαυμάζετε τον κόσμο γύρω σας. Μπορεί να είναι ένα δέντρο, ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα, ο καταγάλανος ουρανός, ένα όμορφο κτίριο ή ένα ρούχο που φορά ένας άλλος άνθρωπος.
* Αναπτύξτε και καλλιεργήστε σχέσεις. Οι ισχυροί κοινωνικοί δεσμοί με φίλους και συγγενείς αυξάνουν τα συναισθήματα αυτοαξίας και μακροπρόθεσμα την υγεία και τη μακροζωία.
* Θέστε στόχους τους οποίους μπορείτε να πετύχετε. Μπορεί να θέλετε να βελτιώσετε το τένις σας, να διαβάσετε περισσότερα βιβλία ή να γίνετε εξπέρ στο Sudoku. Αρκεί να θέσετε έναν ρεαλιστικό στόχο, διότι αν είναι ανέφικτος ή μη πρακτικός θα σας δημιουργήσει αναίτιο στρες.
* Μάθετε κάτι νέο. Μπορεί να είναι ένα άθλημα, μια ξένη γλώσσα, ένα μουσικό όργανο, ένα παιχνίδι, οτιδήποτε ενσταλάζει μέσα σας το αίσθημα της επιτυχίας και σας κάνει να νιώθετε αυτοπεποίθηση και ανθεκτικότητα. Και πάλι, όμως, να είστε ρεαλιστές για τον χρόνο και τον κόπο που θα χρειαστείτε για να τα καταφέρετε.
* Αποδεχθείτε τον εαυτό σας με τις ατέλειες και τα στραβά του. Αντί όμως να εστιάζετε σε αυτά, να ρίχνετε βάρος στα θετικά σας σημεία και στα επιτεύγματά σας.
* Εξασκήστε την αντοχή σας. Αντί να αφήνετε την απώλεια, το στρες, την ανεπάρκεια και τα ψυχικά τραύματα να σας καταβάλλουν, να τα χρησιμοποιείτε ως εμπειρίες μάθησης και εφαλτήρια για ένα καλύτερο μέλλον. Μην ξεχνάτε την έκφραση: «Οταν η ζωή σού δίνει λεμόνια (σ.σ. συμβολίζουν τις πίκρες), κάν’ τα λεμονάδα».
* Εξασκήστε την ενσυνειδητότητά σας. Αναμασώντας τα προβλήματα του παρελθόντος ή τις δυσκολίες του μέλλοντος, εξαντλείτε τα ψυχικά αποθέματά σας και στερείτε την προσοχή από τις τρέχουσες απολαύσεις. Πάψτε να αναλώνεστε με ό,τι δεν μπορείτε να ελέγξετε και εστιάστε στο «εδώ και τώρα». Καλή ιδέα θα ήταν να κάνετε ένα μάθημα διαλογισμού.
Επιμέλεια: Ρούλα Τσουλέα
Πηγή: ygeia.tanea.gr
Τα Χριστούγεννα είναι συνυφασμένα στο μυαλό μας με εικόνες, ευωδιές και συναισθήματα, αλλά και στιγμές οικογενειακής θαλπωρής, ξεγνοιασιάς και προσφοράς. Για τους περισσότερους, η μαγεία των Χριστουγέννων δημιουργεί αίσθηση ευφορίας και αισιοδοξίας, ενεργοποιώντας ξανά μια ξεχασμένη αίσθηση παιδικής ανεμελιάς. Δυστυχώς, όμως, για κάποιους συνανθρώπους μας η έναρξη των γιορτών σηματοδοτείται από την εμφάνιση καταθλιπτικής συμπτωματολογίας και άγχους.
Κύρια αίτια αυτών των «αρνητικών» συναισθημάτων είναι οι αυξημένες συναισθηματικές προσδοκίες των ημερών καθώς και η ύπαρξη μη ρεαλιστικών στόχων. Η εμπορευματοποίηση των εορτών από τα ΜΜΕ έχουν καλλιεργήσει μέσα μας ψευδείς και διαστρεβλωμένες εικόνες σε σχέση με τη λαμπρότητα που θα έπρεπε να χαρακτηρίζει αυτές τις μέρες, με αποτέλεσμα να εντείνεται το άγχος και η αίσθηση της μοναξιάς. Η οικονομική κρίση και όλη η καταστροφολογία που τη συνοδεύει πυροδοτεί ακόμη περισσότερο συναισθήματα απόγνωσης, θλίψης ανεπάρκειας αλλά και ενοχών για τη δυσκολία μας να συμμετέχουμε στο εορταστικό κλίμα. Πιο επιρρεπείς στην «κατάθλιψη των Χριστουγέννων» είναι όσοι στερούνται την οικογένεια και τους φίλους τους, άνεργοι, ασθενείς και όσοι πενθούν την απώλεια αγαπημένων προσώπων.
Christmas shopping mania
Στις γιορτές, η καταναλωτική μανία παίρνει συχνά τη μορφή εθισμού και εμμονής για ακριβά δώρα για τους γύρω μας, ρούχα για «ιδιαίτερες» εμφανίσεις, ακριβές επιλογές τροφίμων για το εορταστικό τραπέζι αλλά και για τη χριστουγεννιάτικη διακόσμηση. Παρασυρόμαστε από το εορταστικό κλίμα των ημερών, με τη δικαιολογία ότι τα Χριστούγεννα έρχονται μόνο μια φορά το χρόνο. Θέλουμε να προσφέρουμε στους γύρω μας το καλύτερο αλλά και να εντυπωσιάσουμε. Ιδιαίτερα, οι γυναίκες έχουν μάθει να ταυτίζουν την προσφορά με την αίσθηση της αξίας τους. Όσο πιο πολλά και ακριβά είναι τα δώρα που προσφέρουν τόσο μεγαλύτερη είναι και η αίσθηση της ικανοποίησης που αισθάνονται. Συχνά, πίσω από την καταναλωτική μανία υποβόσκουν βαθύτερα συναισθηματικά κενά, ανεκπλήρωτες επιθυμίες και αίσθηση ανεπάρκειας και ανασφάλειας. Οι ακατάπαυστες αγορές, συνήθως, λειτουργούν ως μέθοδος αντιστάθμισης έντονων και «αρνητικών» συναισθημάτων, καθώς το άτομο νιώθει βραχυπρόθεσμα μια αίσθηση πληρότητας και ευφορίας που όμως τελικά, μακροπρόθεσμα, το εγκλωβίζει σε ένα βασανιστικό ατέρμονο φαύλο κύκλο επανάληψης.
Φέτος, τα Χριστούγεννα, ας εφαρμόσουμε κάποιους πρακτικούς τρόπους ελέγχου των κοινωνικών επιταγών και του τεχνητού καταναλωτισμού:
· Αναθεωρούμε τον τρόπο ζωής μας και δίνουμε προτεραιότητα στις διαπροσωπικές σχέσεις, αφιερώνοντας χρόνο στην οικογένεια και στους αγαπημένους μας ανθρώπους.
· Επαναπροσδιορίζουμε τις ανάγκες μας. Παραμερίζουμε τα κοινωνικά «πρέπει» και δίνουμε χώρο στα προσωπικά «θέλω» και στις επιθυμίες μας. Σκεφτόμαστε τι είναι αυτό που θα μας ευχαριστούσε να κάνουμε και το εντάσσουμε στο πρόγραμμά μας.
· Βάζουμε προτεραιότητες και διαχειριζόμαστε καλύτερα το χρόνο μας, θέτοντας ρεαλιστικούς βραχυπρόθεσμους στόχους.
· Κάνουμε συμβολικά δώρα, που τα συνοδεύουμε με όμορφες, χειροποίητες κάρτες γεμάτες ευχές και λόγια αγάπης. Άλλωστε, τη μεγαλύτερη αξία δεν έχουν τα δώρα που προσφέρουμε, αλλά η αγάπη και ο σεβασμός που συνοδεύουν τη χειρονομία μας.
Καλές Γιορτές!
Νατάσσα Νικολακάκου
Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια (BA, MSc)
www.psytherapy.gr
Πηγή: intelecto.gr
Ανέκαθεν οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς χαρακτηρίζονταν από έντονη συναισθηματική φόρτιση. Οι περισσότεροι τις ταυτίζουν με συναισθήματα χαράς, ελπίδας, αγάπης, ζεστασιάς, αισιοδοξίας, γιατί θα έρθουν κοντά με αγαπημένα πρόσωπα, θα προσφέρουν και θα πάρουν φροντίδα και αναγνώριση, θα διασκεδάσουν, θα απολαύσουν αγαπημένα φαγητά και γλυκά.
Τα Χριστούγεννα ασφαλώς είναι μια σπουδαία οικογενειακή γιορτή, αφιερωμένη περισσότερο στα παιδιά. Οι μέρες των σχολικών διακοπών, η μαγεία του στολισμού και όλες αυτές οι προετοιμασίες, τα ήθη και τα έθιμα, σημαδεύουν ανεξίτηλα την παιδική ζωή με υπέροχες, νοσταλγικές αναμνήσεις.
Παραδόσεις, λοιπόν, χριστουγεννιάτικες, αν και εκφράζονται με διαφορετικούς τρόπους και συνήθειες, έχουν μια παγκόσμια κυρίαρχη τελετουργική έκφραση: τη συνάντηση των περισσότερων μελών της ευρείας οικογένειας γύρω από το χριστουγεννιάτικο τραπέζι.
Υπάρχει, όμως, και μία μεγάλη αριθμητικά μερίδα ανθρώπων, που οι συγκεκριμένες γιορτές τούς δυσκολεύουν πολύ και τους φορτίζουν με άγχος, νεύρα, θλίψη και μελαγχολία.
Γιατί;
Η απάντηση είναι πολυδιάστατη.
Βρίσκεται στον συμβολισμό της γιορτής των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, και στους τρόπους με τους οποίους υποδεχόμαστε ψυχικά αυτές τις γιορτές.
Στις προσδοκίες που έχουμε από τον εαυτό μας και τους άλλους.
Στα πρακτικά, ψυχικά, και υπαρξιακά κωλύματα που μας συνδέουν με τα Χριστούγεννα, αλλά κυρίως στις γνωστές, και στις λιγότερο γνωστές και σε εμάς τους ίδιους, στάσεις που έχουμε απέναντι στα παραπάνω.
Οι προσδοκίες των άλλων από εμάς, η κυριαρχία των «πρέπει» και τα ανεπίγνωστα «θέλω».
Οι γιορτές συνοδεύονται από αρκετές τελετουργικές εκδηλώσεις και συνήθειες. Από εσωτερικευμένες «φωνές» και επιταγές.
«Τι πρέπει να κάνω για να περάσω καλά; Τι πρέπει να κάνω για να περάσουν καλά οι άλλοι; Τι περιμένουν τα μέλη της οικογένειάς μου από μένα; Τι οφείλω να αγοράσω στα παιδιά, στους γονείς, στα αδέρφια; Τι πρέπει να φορέσω για ξεχωρίσω;/ να περάσω απαρατήρητη;/ πως πρέπει να φερθώ στο πάρτι; Πως θα τα καταφέρω να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι; Θέλω να είμαι σωστή απέναντι σε όλους… κ.λ.π.
Όταν τις γιορτές τις συνδέουμε με αμέτρητα «πρέπει» και καταναγκασμούς, όταν υπερφορτώνουμε το πρόγραμμά μας με πάρα πολλές υποχρεώσεις και δεν φροντίζουμε καθόλου τον εαυτό μας, όταν δεν ακούμε τα προσωπικά μας «θέλω» και τις πραγματικές μας ανάγκες, είναι αναμενόμενο να θέλουμε να περάσουν σαν νερό αυτές οι δύο εορταστικές εβδομάδες, για να «γλυτώσουμε από τα βασανιστήρια».
Ακόμα κι αν κάποιος είναι αποφασισμένος ότι δεν τον αφορά το κυνήγι του υπερκαταναλωτισμού των γιορτών, και δεν επιθυμεί να ενδώσει σ' αυτόν, είναι πολύ δύσκολο να μην επηρεαστεί από την μαζική προσδοκία των γιορτινών ημερών.
Γιατί οι γιορτές αυτό δημιουργούν: προσδοκίες. Και ακόμα και η άρνηση του εορτασμού ή και η θλίψη και η μελαγχολία που προκύπτει συχνά από αυτές δεν παύουν να είναι μια αντίδραση στην ασφυκτική πίεση που μας ασκούν οι εσωτερικευμένες φωνές, οι προσδοκίες που έχουμε από τότε που ήμασταν μικρά παιδιά «καταπιεί» και ορίζουν τι χρειάζεται να γίνει μέσα στις γιορτές για να πάνε τα πράγματα «όπως πρέπει», αλλά όχι κατ’ ανάγκη όπως χρειάζεται για να είμαστε χαρούμενοι…
Οι οικογενειακές παρεξηγήσεις
Συχνά στις οικογενειακές συγκεντρώσεις μέσα στις γιορτές (ειδικά αυτές που γίνονται «κατ’ ανάγκην», και όταν οι άνθρωποι έχουν να βρεθούν καιρό) αναδύονται δυσάρεστα συναισθήματα για άλλα πρόσωπα της οικογένειας και πολλές φορές μέσα από κουβέντες προκύπτουν παρεξηγήσεις που καταλήγουν και σε τσακωμούς.
Οι άνθρωποι που έχοντας οι ίδιοι «χαθεί» μέσα στην καθημερινότητα του χρόνου που τελειώνει, κι έχοντας χαθεί -σχεσιακά μιλώντας- και με τους δικούς τους, περιμένουν τις γιορτές για να συσφίξουν τις σχέσεις τους.
Ελπίζουν ότι θα αποκαταστήσουν μέσα σε λίγες μέρες ό,τι έχασαν, παρασυρμένοι στην λήθη της καθημερινότητας, όλες τις προηγούμενες μέρες του χρόνου.
Ελπίζουν πως η μονότονη και άδεια τους ζωή θα γεμίσει, θα αλλάξει, θα μεταμορφωθεί, όπως μεταμορφώνονται οι δρόμοι και οι πλατείες που στολίζονται με φώτα και λαμπιόνια..
Η ελπίδα όμως δημιουργεί άγχος. Ο φόβος για αποτυχία και για -ακόμα μεγαλύτερη- μοναξιά μεγαλώνει, μαζί με τις προσδοκίες που έχουμε «να είναι φέτος όλα διαφορετικά…». Γι αυτό μεγαλώνει και η ένταση στις διαπροσωπικές σχέσεις, και κυρίως στις σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας, αφού σε αυτές τις σχέσεις μας εναπόκεινται οι μεγαλύτερες προσδοκίες μας για ψυχική αποκατάσταση κι ευτυχία.
Απ’ την μια, συχνά άτομα, μέλη μιας οικογένειας, περιμένοντας υποσυνείδητα ότι θα απογοητευτούν και δεν θα βρουν την θαλπωρή και την φροντίδα που επιθυμούν στο οικείο τους περιβάλλον και στις κοντινές φιλικές τους σχέσεις, δημιουργούν εντάσεις και τσακωμούς, ώστε να επαληθευτεί η προϋπάρχουσα αίσθηση απογοήτευσης και ματαίωσης.
Από την άλλη, όσο κανείς επιθυμώντας την διαπροσωπική συνεύρεση, κι έχοντας την ανάγκη της αγκαλιάς –συμβολικής και φυσικής- του άλλου, προσπαθεί να τον πλησιάσει, μέσα στο κλίμα της «ζεστασιάς» των γιορτινών ημερών, τόσο μπορεί να αισθάνεται αυτό το πλησίασμα σαν κάτι επικίνδυνο, αφού ενέχει την πιθανότητα της ματαίωσης, και μπορεί να ανατρέψει την –ούτως ή άλλως- προβληματική του ψυχική ισορροπία.
Το βασικό πρόβλημα σ’ αυτήν την περίπτωση είναι πως συνήθως δεν έχει επίγνωση των συναισθημάτων του ο άνθρωπος που φοβάται την εγγύτητα.
Κι έτσι, βιώνει το κάλεσμα στην εγγύτητα -που ούτως ή άλλως εμπεριέχουν αυτές οι γιορτές- ως ασφυκτικό και απαιτητικό, ιδιαίτερα αν προϋπάρχει σύγχυση στην δομή της προσωπικότητάς του, και της οικογένειάς του.
Στο τέλος της ημέρας, ακόμα κι αν ο άνθρωπος βρει την ιδανική κατάσταση που ψάχνει στο εορταστικό περιβάλλον της οικογένειάς του, της συντροφικής ή της φιλικής του σχέσης υπάρχει πάντοτε ο υποσυνείδητος φόβος ότι θα την χάσει, και θα βρεθεί πάλι απογοητευμένος και μόνος.
Έτσι, συχνά πολλά άτομα έχουν την τάση να δημιουργούν διαπροσωπικές εντάσεις αυτήν την περίοδο. Εντάσεις που λειτουργούν στην συνείδηση τους ως «ζώνη ασφαλείας», η οποία θέτει μια εσωτερική απόσταση ανάμεσα στον εαυτό τους και τον άλλον άνθρωπο. Ώστε να μην απογοητευτούν σε περίπτωση που το πλησίασμα δεν πετύχει.
Προτεινόμενη βιβλιογραφία
Διαβάστε το best seller βιβλίο αυτογνωσίας & αυτοβοήθειας: «Το Ψυχοθεραπευτικό Ταξίδι: Από τον φόβο της σκιάς, στο φως της επίγνωσης», του Dr. Γρηγόρη Βασιλειάδη, Ψυχολόγου – Συστημικού – Υπαρξιακού Ψυχοθεραπευτή και Ψυχοθεραπευτή Ομάδας.
Πηγή: e-psychology.gr
Σε κάποιο βαθμό, μερικές από αυτές τις δηλώσεις μπορεί να είναι αληθινές. Είναι όμως πιθανό να υποκινήσουμε αυτά τα αποτελέσματα; Και αν αυτά τα αποτελέσματα είναι το έμφυτο αποτέλεσμα της κατανάλωσης αυτών των τροφών, μπορείτε να δείτε πώς μπορούμε να ενισχύσουμε αυτά τα αποτελέσματα με τη δύναμη των προσδοκιών μας;
Το φαινόμενο placebo δεν είναι κάποιο σπάνιο και ασυνήθιστο δημιούργημα.
Η εμφάνισή του είναι αρκετά συνηθισμένη. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι 35 έως 45 τοις εκατό όλων των συνταγογραφούμενων φαρμάκων μπορεί να οφείλουν την αποτελεσματικότητά τους στη δύναμη του εικονικού φαρμάκου και ότι 67 τοις εκατό όλων των μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων, όπως θεραπείες πονοκέφαλου, φάρμακα για το βήχα και κατασταλτικά της όρεξης, επίσης βασίζονται στο εικονικό φάρμακο. Σε μερικές μελέτες η ανταπόκριση στα εικονικά φάρμακα είναι τόσο υψηλή που αγγίζει το 90 τοις εκατό.
Με εκπλήσσει το γεγονός ότι πολύ λίγοι στην επιστημονική κοινότητα έχουν κάνει την προφανή συσχέτιση μεταξύ της ισχύος του εικονικού φαρμάκου και της τροφής. Πράγματι, το φαινόμενο placebo ενσωματώνεται στη διατροφική διαδικασία. Είναι βαθιά παρόν σε καθημερινή βάση κάθε φορά που τρώμε. Είναι σαν να καλείτε μια συνταγή στο δικό σας φαρμακείο διατροφής. Αυτό που πιστεύουμε μεταφράζεται αλχημικά στο σώμα μέσω των νευρικών οδών, του ενδοκρινικού συστήματος, της κυκλοφορίας των νευροπεπτιδίων, του ανοσοποιητικού δικτύου και του πεπτικού συστήματος.
Μπορείτε να δείτε τη σημασία του εσωτερικού σας κόσμου όταν πρόκειται για το μεταβολισμό ενός γεύματος; Είστε έτοιμοι να φέρετε τον πιο ευτυχισμένο και πιο χαλαρό εαυτό σας στο τραπέζι;
Λατρεύω να ακούω τις σκέψεις και τις ιδέες σας. Απαντήστε εδώ και μοιραστείτε τις δικές σας ιστορίες σχετικά με τη δύναμη του νου να επηρεάσει ένα γεύμα.
Με τους θερμούς μου χαιρετισμούς,
Marc David
Ιδρυτής, Ινστιτούτο Ψυχολογίας της Διατροφής
Πηγή: psychologyofeating.com
Όταν έρχεται η ώρα της συνεδρίας το μυαλό μου κατακλύζεται από σκέψεις, ερωτηματικά, συναισθήματα...
Ξεκινώντας...
Δάκρυα έρχονται στα μάτια, λέξεις λέγονται μπερδεμένα, απέναντί μου όμως υπάρχει η φωνή μου που βάζει σε κάθε πρότασή μου την τελεία.
Αυτά που με άγχωναν πώς να ειπωθούν αρχίζουν και μπαίνουν στη σειρά, με μαγικό για μένα τρόπο, με επαγγελματικές παρατηρήσεις από απέναντι.
Έτσι κάτι ξεκαθαρίζει κάθε φορά και γίνεται πιο προσβάσιμο και οικείο για μένα.
Φεύγω από το χώρο έχοντας κάτι δικό μου, έχοντας κατακτήσει κάτι ακόμα.
Μου αρέσει που με βοηθάει να βάζω τελεία στην πρόταση.
Α.Δ. (27/09/17)
Στο άκουσμα μια διάγνωσης για το παιδί τους οι γονείς έρχονται αντιμέτωποι με δύσκολα και αντικρουόμενα συναισθήματα. Οι προσπάθειες αλληλεπίδρασης και επικοινωνίας με το παιδί με ειδικές ανάγκες μπορεί να πέσουν στο κενό καθώς το μωρό ίσως δυσκολευτεί να ανταποκριθεί στο χαμόγελο των γονιών, να ανταποδώσει το ζεστό βλέμμα, να επιστρέψει τα χαμόγελα. Είναι η στιγμή που οι γονείς νιώθουν ματαίωση και βαθιά θλίψη αλλά συγχρόνως τρέφουν ελπίδες πως το δικό τους παιδί θα τα καταφέρει να ξεπεράσει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Το αποτέλεσμα είναι να μην μπορούν να προσεγγίσουν, να επικοινωνήσουν και κατά συνέπεια να δεθούν μαζί του.
Οι προσπάθειες για κατάκτηση νέων δεξιοτήτων είναι συνεχείς καθώς και η κόπωση και η απογοήτευση που τις συνοδεύουν. Παιδί και γονείς βρίσκονται σε μια μόνιμη ένταση να κατακτήσουν πράγματα αυτονόητα για όλους τους υπόλοιπους. Κάθε φορά λοιπόν που το παιδί δεν τα καταφέρνει οι γονείς αισθάνονται ανεπαρκείς και ένοχοι. Τα μαθήματα βρεφικού μασάζ θα βοηθούσαν τους γονείς και το παιδί να έρθουν πιο κοντά, να επικοινωνήσουν και να συνδεθούν. Είναι μια όμορφη και χαλαρή ώρα καθώς ο στόχος δεν είναι να κατακτήσει μια νέα δεξιότητα το παιδί, να αναμετρηθεί ή να συγκριθεί με άλλα παιδιά. Κατά τη διάρκεια των μαλάξεων το παιδί εισπράττει κυρίως το μήνυμα του στοργικού αγγίγματος και της άνευ όρων αγάπης και αποδοχής από τους γονείς.
Οι γονείς μέσα από το μασάζ μαθαίνουν πώς να διαβάζουν και να αναγνωρίζουν καλύτερα τις αντιδράσεις του παιδιού τους ενώ οι ορμόνες που παράγονται βοηθούν να μειωθεί το στρες και να χαλαρώσουν. Έτσι καλύπτουν καλύτερα τις ανάγκες του, ενώ αισθάνονται αυτοπεποίθηση και δύναμη να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις που έρχονται. Στα μαθήματα αρχηγός είναι το ίδιο το παιδί που ανάλογα με τις ανάγκες του μας καθοδηγεί για την πορεία του μαθήματος. Ο σεβασμός προς την προσωπικότητα και τις ανάγκες του παιδιού είναι δεδομένος.
Το μασάζ κατά τη διάρκεια των μαθημάτων γίνεται αποκλειστικά και μόνο από τους γονείς ή κάποιο άλλο πολύ κοντινό πρόσωπο του παιδιού. Αν έχετε παιδί έως 7 ετών με ειδικές ανάγκες ή αναπτυξιακές διαταραχές, δηλώστε συμμετοχή στα Μαθήματα Βρεφικού Μασάζ.
Έλεγε ο άγιος Πορφύριος, ότι τα συναισθήματα που δεν εκφράζονται γίνονται ασθένειες. Κι αυτό είναι μια αλήθεια. Γιατί τα παγωμένα, αβίωτα και απωθημένα συναισθήματα της παιδικής μας ηλικίας, στην ενήλικη φάση της ζωής γίνονται ψυχοσωματικές ασθένειες. Πίσω από την κατάθλιψη, τον φόβο, πανικό, άγχος, αυτοάνοσα και άλλα, βρίσκεται το παιδί που δεν μπόρεσε να εκφράσει το πόνο του για την απώλεια ή την απόρριψη, για τον θυμό και την οργή του, για το φόβο και την ντροπή που αισθάνθηκε.
Λύση; Να δώσουμε σε αυτό το τραυματισμένο παιδί την δυνατότητα, να μιλήσει, να εκφραστεί, δίχως να φοβάται την εκ νέου απόρριψη. Δίχως κρίση και επίκριση ή τιμωρία να βιώσει την αποδοχή. Γιατί πέρα από αυτούς που εμείς καθημερινά λέμε ότι μας πίεσαν και καταπίεσαν, μας κατέστρεψαν και πλήγωσαν, υπάρχει κάποιος που ακόμη και σήμερα συνεχίζει το ίδιο ακριβώς έργο και αυτός δεν είναι άλλος από εμάς τους ίδιους. Ο πιο βάναυσος τιμωρός είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.
Πρέπει με αγάπη να του εξηγήσουμε ότι οι λόγοι που το έκαναν να είναι θυμωμένο και τρομαγμένο πλέον δε υπάρχουν, και θα πρέπει να κοιτάξει εκ νέου τις πληγές του στο φως του σήμερα, στο φως του Χριστού. Να συγχωρέσει και να συγχωρεθεί με το παρελθόν του, στο σήμερα και το αύριο του. Εάν δεν καταφέρουμε να ελευθερώσουμε αυτό το τραυματισμένο και πληγωμένο παιδί, δεν θα σταματάει να κάνει ζαβολιές για να κερδίζει το ενδιαφέρον και την προσοχή μας. Και οι ζαβολιές αυτού του παιδιού, που ζει εκεί στα σκοτεινά υπόγεια της ψυχής, είναι οι αρρώστιες.
Το Εντελέχεια είναι ένας «πολυχώρος» με κατεύθυνση προς την απόκτηση ποιότητας ζωής, ψυχικής ανάτασης, σωματικής υγείας και ευεξίας και προς την ανάπτυξη υγιών διαπροσωπικών σχέσεων, επαφής, αυτογνωσίας.