Όλοι αντιμετωπίζουμε δυσκολίες που και που. Είναι ένα φυσικό μέρος του κύκλου της ζωής. Όπως δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε τη ζέστη αν δεν γνωρίσουμε το κρύο, μας είναι αδύνατο να απολαύσουμε τις όμορφες στιγμές χωρίς να έχουμε περάσει και άσχημες. Μερικές φορές, οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε στη ζωή, προέρχονται από συμβάντα που δεν ελέγχουμε και άλλες φορές αποτελούν τις άμεσες συνέπειες των αποφάσεων που παίρνουμε. Στην πραγματικότητα, δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα γεγονότα, ούτε τις συνέπειές τους. Μπορούμε, παρόλα αυτά, να επιλέξουμε τον τρόπο που τα αντιλαμβανόμαστε και τα συναισθήματά που νιώθουμε. Υπάρχει ένα ρητό που λέει : «η ζωή είναι σε ποσοστό 10% τα γεγονότα που μας συμβαίνουν και σε ποσοστό 90%, ο τρόπος που αντιδρούμε σε αυτά».

Συνηθίζουμε να λέμε: "πάνω από όλα η υγεία μας, η υγεία των παιδιών μας!". Και πράγματι η αξία της είναι ανεκτίμητη. Μαζί όμως με τη σωματική υγεία, έρχεται και η ψυχική: νους υγιής εν σώματι υγιεί.

Στο κείμενο αυτό θα προσπαθήσουμε να σταθούμε και να αναδείξουμε την αξία της συναισθηματικής υγείας των παιδιών, καθώς επίσης να διερευνήσουμε πώς θα μπορούσαμε οι γονείς να ευνοήσουμε τη συνθήκη αυτή.

Ας μιλήσουμε πρώτα για τα βασικά. Τις βασικές ανάγκες ενός παιδιού τις οποίες οι γονείς καλούνται να φροντίσουν. Τι έχει ανάγκη ένα παιδί; Ένα ζεστό σπιτικό που αποδέχεται όλα τα μέλη της οικογένειας. Θετικό παράδειγμα. Αρκετή Ανεξαρτησία. Σταθερά και συνεπή όρια.

Ενθάρρυνση

Καλλιεργείστε στο παιδί την αυτοπεποίθηση και την αίσθηση ότι αξίζει. Τονίστε τα θετικά του σημεία αντί να συγκεντρώνετε την προσοχή σας στα λάθη του. Αποφύγετε να περνάτε στα παιδιά τις δικές σας προσδοκίες, αυτό που εσείς περιμένετε, γιατί τα παιδιά δεν αποκτούν δικούς τους στόχους, αλλά κάνουν "δικές" τους τις προσδοκίες των μεγάλων.

Πολύ συχνά οι γονείς προβάλλουν παράλογες απαιτήσεις που τα παιδιά είναι αδύνατο να πραγματοποιήσουν (π.χ. να είναι τέλειοι σε ότι μετράει για εμάς — αθλητικά, σχολείο - να έχουν πεντακάθαρο το δωμάτιό τους) και περιμένουν επιτυχίες που είναι πέρα από τις δυνατότητές τους.

Συχνά οι γονείς, χωρίς να το συνειδητοποιούν, καλλιεργούν ανταγωνισμό μεταξύ των αδερφών. Π.χ. μπορεί να επαινούν το παιδί που έχει πετύχει και να αγνοούν ή να επικρίνουν εκείνο που έχει αποτύχει. Συχνά ζητούν την τελειότητα από τα παιδιά τους κι έχουν υπερβολικές φιλοδοξίες για αυτά.

Οι γονείς πρώτοι πρέπει να κάνουν πράξη αυτά που ζητούν από τα παιδιά τους. Για παράδειγμα, δεν μπορεί ο γονιός να ζητά από τα παιδιά να μαζέψουν τα πράγματα τους, ενώ ο ίδιος δεν το κάνει ποτέ.

Δεχτείτε τα παιδιά σας όπως είναι, όχι όπως θα έπρεπε να είναι. Δηλαδή με όλες τις ατέλειές τους και τα λάθη τους. Πιστέψτε στα παιδιά σας για να μπορούν να πιστέψουν στον εαυτό τους. Αναγνωρίστε την προσπάθεια και τη βελτίωση, όπως και το τελικό επίτευγμα.

Επικοινωνία

Τα παιδιά έχουν ανάγκη να επικοινωνήσουμε μαζί τους, να τα ακούσουμε και να τα συντροφέψουμε με τις κουβέντες μας, πολύ περισσότερο από τις υλικές φροντίδες που τους παρέχουμε. Αυτό σημαίνει ότι ακούω τα συναισθήματα του παιδιού μου, ακόμα και του θυμού, της απογοήτευσης και του φόβου και δεν μπαίνω σε διαδικασία κριτικής, κηρύγματος ή επίκρισης. 

Αφήστε επομένως να εκφράσει τα συναισθήματά του, και ακόμα και αν δεν συμφωνείτε, να μπορείτε να τα δεχτείτε.

Επίσης, πολλές φορές τα παιδιά χρειάζονται βοήθεια για να σκεφτούν διάφορους τρόπους που μπορούν να δράσουν. Οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν στην αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων κι αυτά να διαλέξουν τις λύσεις που τους ταιριάζουν. Δεν πρέπει να συγχέουμε τη διαδικασία για την αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων με τη συμβουλή.

Σκεφτείτε. Όταν λέμε ένα ξερό "κάνε αυτό": (1) δε βοηθάμε τα παιδιά να μάθουν να λύνουν τα προβλήματά τους, αλλά να συνεχίζουν να εξαρτώνται από τους γονείς, (2) πολλά παιδιά αντιδρούν στη συμβουλή και είτε αμφιβάλλουν είτε δεν κάνουν αυτό που τους λένε οι γονείς, (3) αν η συμβουλή δεν φέρει αποτέλεσμα, τότε ποιος θα θεωρηθεί υπεύθυνος;

Φυσικές και λογικές συνέπειες (αντί τιμωρίας)

Μια από τις πιο συνηθισμένες μεθόδους που ακολουθούμε για να πειθαρχήσουμε τα παιδιά είναι να τα αμείβουμε όταν υπακούν και να τα τιμωρούμε όταν δείχνουν ανυπακοή. Αυτή είναι μια μέθοδος με την οποία πολλοί σημερινοί γονείς έχουν μεγαλώσει, όμως έχει τα εξής μειονεκτήματα: 

Εμποδίζει τα παιδιά να παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις και κατά συνέπεια να υιοθετούν κανόνες θετικής συμπεριφοράς, υπονοεί ότι περιμένουμε την παραδεκτή συμπεριφορά μόνο στα άτομα που εκπροσωπούν την εξουσία, προκαλεί την αντίδραση γιατί προσπαθεί να υποχρεώσει τα παιδιά να συμμορφωθούν.

Αντί για αμοιβή και τιμωρία, η εναλλακτική πρόταση είναι οι Φυσικές και Λογικές συνέπειες, η οποία είναι μια μέθοδος που παρουσιάζει ορισμένα πλεονεκτήματα σε σχέση με την προηγούμενη. Ποια η διαφορά; Εξηγούμε στο παιδί "γιατί" κάτι δεν μπορεί να γίνει, ώστε να είναι καθαρό το "γιατί", και το συνδέουμε μόνο με αυτό που συμβαίνει τη δεδομένη στιγμή.

Για παράδειγμα, "δεν μπορείς να δεις τηλεόραση δυνατά γιατί είναι μεσημέρι και η μητέρα σου κι εγώ θέλουμε να κοιμηθούμε", αντί του... "δεν θα δεις τηλεόραση επειδή προχθές δεν έφαγες το φαΐ σου". Αυτό βοηθάει το παιδί να σέβεται και να αντιληφθεί πως υπάρχουν κάποιες λογικές και φυσικές συνέπειες για τα πράγματα που κάνουμε.

Όρια

Τα όρια δίνουν στο παιδί την αίσθηση της ασφάλειας. Θέστε δίκαια όρια και φροντίστε αυτά να τηρούνται. Χρειάζεται να είστε συνεπείς (τηρείτε την ίδια στάση κάθε φορά που το όριο παραβιάζεται) και σταθεροί (ένα όριο δεν αλλάζει παρά μόνο όταν αυτό απαιτείται, επειδή το παιδί μεγαλώνει), αλλά ποτέ υπερβολικοί.

Αγάπη, εμπιστοσύνη, επικοινωνία, ζεστασιά... Λέξεις, έννοιες, αξίες, που αποκτούν τεράστια σημασία στην εφαρμογή τους, στην έμπρακτη μετουσίωσή τους, ενώ παραμένουν όμορφα λόγια όταν είναι μόνο θεωρίες...

Ας το προσπαθήσουμε, ας το κάνουμε πράξη!

Γιάννης Ξηντάρας, Ψυχολόγος - Σύμβουλος Γάμου. Απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, τ.συνεργ. στο Νοσοκομείο Παίδων "Αγία Σοφία", μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαϊκού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης "Επαφή". www.xidaras.gr - www.paidi-efivos.gr - www.simvouleftikigamou.gr

Πηγή:  pathfinder.gr

ΔΕΙΤΕ επίσης το κανάλι μας και τα σχετικά βίντεο με θέμα την Γονεϊκότητα που έχουμε ετοιμάσει και μπορεί να σας φανούν χρήσιμα.

«Στα κείμενα που ακολουθούν δε θα βρείτε μια ενιαία θεωρία. Είναι περισσότερο μια απόπειρα παιχνιδιάρικου συλλογισμού στο σημείο τομής του ατομικού με το συλλογικό. Μια μικρή προσπάθεια αντίστασης στις Μεγάλες Ιδέες της διαρκούς βελτίωσης, της θετικής σκέψης και του φανατισμού της θεραπευτικής κανονικοποίησης» μας λένε οι ψυχολόγοι Νίκος Ρούσσος και Θοδωρής Δρούλιας.

To Periodiko.gr και ο ιστότοπος ψυχολογίας Innerself.gr συνεργάζονται προσφέροντας

Μερικά εύκολα, καθημερινά βήματα για να αλλάξετε προς το καλύτερο τη ζωή σας

Θέλετε να αυξήσετε την ευεξία σας; Αν ναι, τότε ήρθε η ώρα να βάλετε στην καθημερινότητά σας «μικροστιγμές θετικότητας», οι οποίες αθροιστικά και με τον καιρό μπορεί να αλλάξουν προς το καλύτερο τη ζωή σας.

Αυτό συνιστά μια αμερικανίδα ψυχολόγος, η οποία πιστεύει ότι ο βαθμός κατά τον οποίο μπορούμε να αποκομίσουμε «θετικά» συναισθήματα από τις καθημερινές δραστηριότητές μας καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το πόσο ευτυχισμένοι θα είμαστε.

Μελέτες που έχουν πραγματοποιήσει η δρ Μπάρμπρα Φρέντρικσον, καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας στο Τσάπελ Χιλ, και άλλοι επιστήμονες έχουν αποκαλύψει ότι τα έστω και σύντομα «θετικά» συναισθήματα ρυθμίζουν αποτελεσματικά το στρες και την κατάθλιψη και προάγουν την ψυχική και τη σωματική υγεία.

Μάλιστα, μπορεί κανείς να εκπαιδευτεί στο να αναπτύσσει «θετικά» συναισθήματα, φροντίζοντας να ασχολείται με δραστηριότητες οι οποίες εγγενώς τα παράγουν, αναφέρει η εφημερίδα «New York Times». Αν, δε, μοιράζεται αυτή τη διαδικασία με άλλους ανθρώπους, τα οφέλη στην υγεία του θα είναι ακόμα μεγαλύτερα, γράφει η δρ Φρέντρικσον στο βιβλίο της «Love 2.0: Finding Happiness and Health in Moments of Connection» (εκδ. Plume).

Μερικές δραστηριότητες που μπορεί να γεννήσουν «θετικά» συναισθήματα είναι οι εξής, σύμφωνα με τη Φρέντρικσον και άλλους ειδικούς:

* Να κάνετε καλά πράγματα για τους άλλους. Θα τους κάνετε να νιώσουν πιο χαρούμενοι – όπως και εσείς οι ίδιοι άλλωστε. Μπορεί να είναι κάτι τόσο απλό όσο το να κουβαλήσετε μια βαριά τσάντα ή να δώσετε οδηγίες στον δρόμο σε έναν ξένο.

* Να θαυμάζετε τον κόσμο γύρω σας. Μπορεί να είναι ένα δέντρο, ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα, ο καταγάλανος ουρανός, ένα όμορφο κτίριο ή ένα ρούχο που φορά ένας άλλος άνθρωπος.

* Αναπτύξτε και καλλιεργήστε σχέσεις. Οι ισχυροί κοινωνικοί δεσμοί με φίλους και συγγενείς αυξάνουν τα συναισθήματα αυτοαξίας και μακροπρόθεσμα την υγεία και τη μακροζωία.

* Θέστε στόχους τους οποίους μπορείτε να πετύχετε. Μπορεί να θέλετε να βελτιώσετε το τένις σας, να διαβάσετε περισσότερα βιβλία ή να γίνετε εξπέρ στο Sudoku. Αρκεί να θέσετε έναν ρεαλιστικό στόχο, διότι αν είναι ανέφικτος ή μη πρακτικός θα σας δημιουργήσει αναίτιο στρες.

* Μάθετε κάτι νέο. Μπορεί να είναι ένα άθλημα, μια ξένη γλώσσα, ένα μουσικό όργανο, ένα παιχνίδι, οτιδήποτε ενσταλάζει μέσα σας το αίσθημα της επιτυχίας και σας κάνει να νιώθετε αυτοπεποίθηση και ανθεκτικότητα. Και πάλι, όμως, να είστε ρεαλιστές για τον χρόνο και τον κόπο που θα χρειαστείτε για να τα καταφέρετε.

* Αποδεχθείτε τον εαυτό σας με τις ατέλειες και τα στραβά του. Αντί όμως να εστιάζετε σε αυτά, να ρίχνετε βάρος στα θετικά σας σημεία και στα επιτεύγματά σας.

* Εξασκήστε την αντοχή σας. Αντί να αφήνετε την απώλεια, το στρες, την ανεπάρκεια και τα ψυχικά τραύματα να σας καταβάλλουν, να τα χρησιμοποιείτε ως εμπειρίες μάθησης και εφαλτήρια για ένα καλύτερο μέλλον. Μην ξεχνάτε την έκφραση: «Οταν η ζωή σού δίνει λεμόνια (σ.σ. συμβολίζουν τις πίκρες), κάν’ τα λεμονάδα».

* Εξασκήστε την ενσυνειδητότητά σας. Αναμασώντας τα προβλήματα του παρελθόντος ή τις δυσκολίες του μέλλοντος, εξαντλείτε τα ψυχικά αποθέματά σας και στερείτε την προσοχή από τις τρέχουσες απολαύσεις. Πάψτε να αναλώνεστε με ό,τι δεν μπορείτε να ελέγξετε και εστιάστε στο «εδώ και τώρα». Καλή ιδέα θα ήταν να κάνετε ένα μάθημα διαλογισμού.

Επιμέλεια: Ρούλα Τσουλέα

Πηγή: ygeia.tanea.gr

Τα Χριστούγεννα είναι συνυφασμένα στο μυαλό μας με εικόνες, ευωδιές και συναισθήματα, αλλά και στιγμές οικογενειακής θαλπωρής, ξεγνοιασιάς και προσφοράς. Για τους περισσότερους, η μαγεία των Χριστουγέννων δημιουργεί αίσθηση ευφορίας και αισιοδοξίας, ενεργοποιώντας ξανά μια ξεχασμένη αίσθηση παιδικής ανεμελιάς. Δυστυχώς, όμως, για κάποιους συνανθρώπους μας η έναρξη των γιορτών σηματοδοτείται από την εμφάνιση καταθλιπτικής συμπτωματολογίας και άγχους.

Κύρια αίτια αυτών των «αρνητικών» συναισθημάτων είναι οι αυξημένες συναισθηματικές προσδοκίες των ημερών καθώς και η ύπαρξη μη ρεαλιστικών στόχων. Η εμπορευματοποίηση των εορτών από τα ΜΜΕ έχουν καλλιεργήσει μέσα μας ψευδείς και διαστρεβλωμένες εικόνες σε σχέση με τη λαμπρότητα που θα έπρεπε να χαρακτηρίζει αυτές τις μέρες, με αποτέλεσμα να εντείνεται το άγχος  και η αίσθηση της μοναξιάς. Η οικονομική κρίση και όλη η καταστροφολογία που τη συνοδεύει πυροδοτεί ακόμη περισσότερο συναισθήματα απόγνωσης, θλίψης ανεπάρκειας αλλά και ενοχών για τη δυσκολία μας να συμμετέχουμε στο εορταστικό κλίμα. Πιο επιρρεπείς στην «κατάθλιψη των Χριστουγέννων» είναι όσοι στερούνται την οικογένεια και τους φίλους τους, άνεργοι, ασθενείς και όσοι πενθούν την απώλεια  αγαπημένων προσώπων.

Christmas shopping mania

Στις γιορτές, η καταναλωτική μανία παίρνει συχνά τη μορφή εθισμού και εμμονής για ακριβά δώρα για τους γύρω μας, ρούχα για «ιδιαίτερες» εμφανίσεις, ακριβές επιλογές τροφίμων για το εορταστικό τραπέζι αλλά και για τη χριστουγεννιάτικη διακόσμηση. Παρασυρόμαστε από το εορταστικό κλίμα των ημερών, με τη δικαιολογία ότι τα Χριστούγεννα έρχονται μόνο μια φορά το χρόνο. Θέλουμε να προσφέρουμε στους γύρω μας το καλύτερο αλλά και να εντυπωσιάσουμε. Ιδιαίτερα, οι γυναίκες έχουν μάθει να ταυτίζουν την προσφορά με την αίσθηση της αξίας τους. Όσο πιο πολλά και ακριβά είναι τα δώρα που προσφέρουν τόσο μεγαλύτερη είναι και η αίσθηση της ικανοποίησης που αισθάνονται. Συχνά, πίσω από την καταναλωτική μανία υποβόσκουν βαθύτερα συναισθηματικά κενά, ανεκπλήρωτες επιθυμίες και αίσθηση ανεπάρκειας και ανασφάλειας. Οι ακατάπαυστες αγορές, συνήθως, λειτουργούν ως μέθοδος αντιστάθμισης έντονων και «αρνητικών» συναισθημάτων, καθώς το άτομο νιώθει βραχυπρόθεσμα μια αίσθηση πληρότητας και ευφορίας που όμως τελικά, μακροπρόθεσμα, το εγκλωβίζει σε ένα βασανιστικό ατέρμονο φαύλο κύκλο επανάληψης.

Φέτος, τα Χριστούγεννα, ας εφαρμόσουμε κάποιους πρακτικούς τρόπους ελέγχου των κοινωνικών επιταγών και του τεχνητού καταναλωτισμού:

·         Αναθεωρούμε τον τρόπο ζωής μας και δίνουμε προτεραιότητα στις διαπροσωπικές σχέσεις, αφιερώνοντας χρόνο στην οικογένεια και στους αγαπημένους μας ανθρώπους.

·        Επαναπροσδιορίζουμε τις ανάγκες μας. Παραμερίζουμε τα κοινωνικά «πρέπει»  και δίνουμε χώρο στα προσωπικά «θέλω» και στις επιθυμίες μας. Σκεφτόμαστε τι είναι αυτό που θα μας ευχαριστούσε να κάνουμε και το εντάσσουμε στο πρόγραμμά μας.

·         Βάζουμε προτεραιότητες και διαχειριζόμαστε καλύτερα το χρόνο μας, θέτοντας ρεαλιστικούς βραχυπρόθεσμους στόχους.

·         Κάνουμε συμβολικά δώρα, που τα συνοδεύουμε με όμορφες, χειροποίητες κάρτες γεμάτες ευχές και λόγια αγάπης. Άλλωστε, τη μεγαλύτερη αξία δεν έχουν τα δώρα που προσφέρουμε, αλλά η αγάπη και ο σεβασμός που συνοδεύουν τη χειρονομία μας.

Καλές Γιορτές!

Νατάσσα Νικολακάκου
Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια (BA, MSc)
www.psytherapy.gr

Πηγή: intelecto.gr

Ανέκαθεν οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς χαρακτηρίζονταν από έντονη συναισθηματική φόρτιση. Οι περισσότεροι τις ταυτίζουν με συναισθήματα χαράς, ελπίδας, αγάπης, ζεστασιάς, αισιοδοξίας, γιατί θα έρθουν κοντά με αγαπημένα πρόσωπα, θα προσφέρουν και θα πάρουν φροντίδα και αναγνώριση, θα διασκεδάσουν, θα απολαύσουν αγαπημένα φαγητά και γλυκά.

Τα Χριστούγεννα ασφαλώς είναι μια σπουδαία οικογενειακή γιορτή, αφιερωμένη περισσότερο στα παιδιά. Οι μέρες των σχολικών διακοπών, η μαγεία του στολισμού και όλες αυτές οι προετοιμασίες, τα ήθη και τα έθιμα, σημαδεύουν ανεξίτηλα την παιδική ζωή με υπέροχες, νοσταλγικές αναμνήσεις.
Παραδόσεις, λοιπόν, χριστουγεννιάτικες, αν και εκφράζονται με διαφορετικούς τρόπους και συνήθειες, έχουν μια παγκόσμια κυρίαρχη τελετουργική έκφραση: τη συνάντηση των περισσότερων μελών της ευρείας οικογένειας γύρω από το χριστουγεννιάτικο τραπέζι.
Υπάρχει, όμως, και μία μεγάλη αριθμητικά μερίδα ανθρώπων, που οι συγκεκριμένες γιορτές τούς δυσκολεύουν πολύ και τους φορτίζουν με άγχος, νεύρα, θλίψη και μελαγχολία.

Γιατί;
Η απάντηση είναι πολυδιάστατη.
Βρίσκεται στον συμβολισμό της γιορτής των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, και στους τρόπους με τους οποίους υποδεχόμαστε ψυχικά αυτές τις γιορτές.
Στις προσδοκίες που έχουμε από τον εαυτό μας και τους άλλους.
Στα πρακτικά, ψυχικά, και υπαρξιακά κωλύματα που μας συνδέουν με τα Χριστούγεννα, αλλά κυρίως στις γνωστές, και στις λιγότερο γνωστές και σε εμάς τους ίδιους, στάσεις που έχουμε απέναντι στα παραπάνω.
Οι προσδοκίες των άλλων από εμάς, η κυριαρχία των «πρέπει» και τα ανεπίγνωστα «θέλω».
Οι γιορτές συνοδεύονται από αρκετές τελετουργικές εκδηλώσεις και συνήθειες. Από εσωτερικευμένες «φωνές» και επιταγές.
«Τι πρέπει να κάνω για να περάσω καλά; Τι πρέπει να κάνω για να περάσουν καλά οι άλλοι; Τι περιμένουν τα μέλη της οικογένειάς μου από μένα; Τι οφείλω να αγοράσω στα παιδιά, στους γονείς, στα αδέρφια; Τι πρέπει να φορέσω για ξεχωρίσω;/ να περάσω απαρατήρητη;/ πως πρέπει να φερθώ στο πάρτι; Πως θα τα καταφέρω να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι; Θέλω να είμαι σωστή απέναντι σε όλους… κ.λ.π.
Όταν τις γιορτές τις συνδέουμε με αμέτρητα «πρέπει» και καταναγκασμούς, όταν υπερφορτώνουμε το πρόγραμμά μας με πάρα πολλές υποχρεώσεις και δεν φροντίζουμε καθόλου τον εαυτό μας, όταν δεν ακούμε τα προσωπικά μας «θέλω» και τις πραγματικές μας ανάγκες, είναι αναμενόμενο να θέλουμε να περάσουν σαν νερό αυτές οι δύο εορταστικές εβδομάδες, για να «γλυτώσουμε από τα βασανιστήρια».
Ακόμα κι αν κάποιος είναι αποφασισμένος ότι δεν τον αφορά το κυνήγι του υπερκαταναλωτισμού των γιορτών, και δεν επιθυμεί να ενδώσει σ' αυτόν, είναι πολύ δύσκολο να μην επηρεαστεί από την μαζική προσδοκία των γιορτινών ημερών.
Γιατί οι γιορτές αυτό δημιουργούν: προσδοκίες. Και ακόμα και η άρνηση του εορτασμού ή και η θλίψη και η μελαγχολία που προκύπτει συχνά από αυτές δεν παύουν να είναι μια αντίδραση στην ασφυκτική πίεση που μας ασκούν οι εσωτερικευμένες φωνές, οι προσδοκίες που έχουμε από τότε που ήμασταν μικρά παιδιά «καταπιεί» και ορίζουν τι χρειάζεται να γίνει μέσα στις γιορτές για να πάνε τα πράγματα «όπως πρέπει», αλλά όχι κατ’ ανάγκη όπως χρειάζεται για να είμαστε χαρούμενοι…

Οι οικογενειακές παρεξηγήσεις
Συχνά στις οικογενειακές συγκεντρώσεις μέσα στις γιορτές (ειδικά αυτές που γίνονται «κατ’ ανάγκην», και όταν οι άνθρωποι έχουν να βρεθούν καιρό) αναδύονται δυσάρεστα συναισθήματα για άλλα πρόσωπα της οικογένειας και πολλές φορές μέσα από κουβέντες προκύπτουν παρεξηγήσεις που καταλήγουν και σε τσακωμούς.
Οι άνθρωποι που έχοντας οι ίδιοι «χαθεί» μέσα στην καθημερινότητα του χρόνου που τελειώνει, κι έχοντας χαθεί -σχεσιακά μιλώντας- και με τους δικούς τους, περιμένουν τις γιορτές για να συσφίξουν τις σχέσεις τους.
Ελπίζουν ότι θα αποκαταστήσουν μέσα σε λίγες μέρες ό,τι έχασαν, παρασυρμένοι στην λήθη της καθημερινότητας, όλες τις προηγούμενες μέρες του χρόνου.
Ελπίζουν πως η μονότονη και άδεια τους ζωή θα γεμίσει, θα αλλάξει, θα μεταμορφωθεί, όπως μεταμορφώνονται οι δρόμοι και οι πλατείες που στολίζονται με φώτα και λαμπιόνια..
Η ελπίδα όμως δημιουργεί άγχος. Ο φόβος για αποτυχία και για -ακόμα μεγαλύτερη- μοναξιά μεγαλώνει, μαζί με τις προσδοκίες που έχουμε «να είναι φέτος όλα διαφορετικά…». Γι αυτό μεγαλώνει και η ένταση στις διαπροσωπικές σχέσεις, και κυρίως στις σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας, αφού σε αυτές τις σχέσεις μας εναπόκεινται οι μεγαλύτερες προσδοκίες μας για ψυχική αποκατάσταση κι ευτυχία.
Απ’ την μια, συχνά άτομα, μέλη μιας οικογένειας, περιμένοντας υποσυνείδητα ότι θα απογοητευτούν και δεν θα βρουν την θαλπωρή και την φροντίδα που επιθυμούν στο οικείο τους περιβάλλον και στις κοντινές φιλικές τους σχέσεις, δημιουργούν εντάσεις και τσακωμούς, ώστε να επαληθευτεί η προϋπάρχουσα αίσθηση απογοήτευσης και ματαίωσης.
Από την άλλη, όσο κανείς επιθυμώντας την διαπροσωπική συνεύρεση, κι έχοντας την ανάγκη της αγκαλιάς –συμβολικής και φυσικής- του άλλου, προσπαθεί να τον πλησιάσει, μέσα στο κλίμα της «ζεστασιάς» των γιορτινών ημερών, τόσο μπορεί να αισθάνεται αυτό το πλησίασμα σαν κάτι επικίνδυνο, αφού ενέχει την πιθανότητα της ματαίωσης, και μπορεί να ανατρέψει την –ούτως ή άλλως- προβληματική του ψυχική ισορροπία.
Το βασικό πρόβλημα σ’ αυτήν την περίπτωση είναι πως συνήθως δεν έχει επίγνωση των συναισθημάτων του ο άνθρωπος που φοβάται την εγγύτητα.
Κι έτσι, βιώνει το κάλεσμα στην εγγύτητα -που ούτως ή άλλως εμπεριέχουν αυτές οι γιορτές- ως ασφυκτικό και απαιτητικό, ιδιαίτερα αν προϋπάρχει σύγχυση στην δομή της προσωπικότητάς του, και της οικογένειάς του.
Στο τέλος της ημέρας, ακόμα κι αν ο άνθρωπος βρει την ιδανική κατάσταση που ψάχνει στο εορταστικό περιβάλλον της οικογένειάς του, της συντροφικής ή της φιλικής του σχέσης υπάρχει πάντοτε ο υποσυνείδητος φόβος ότι θα την χάσει, και θα βρεθεί πάλι απογοητευμένος και μόνος.
Έτσι, συχνά πολλά άτομα έχουν την τάση να δημιουργούν διαπροσωπικές εντάσεις αυτήν την περίοδο. Εντάσεις που λειτουργούν στην συνείδηση τους ως «ζώνη ασφαλείας», η οποία θέτει μια εσωτερική απόσταση ανάμεσα στον εαυτό τους και τον άλλον άνθρωπο. Ώστε να μην απογοητευτούν σε περίπτωση που το πλησίασμα δεν πετύχει.

Συγγραφή Άρθρου: Γρηγόρης Βασιλειάδης - Ψυχολόγος

 Πηγή: e-psychology.gr

Μαρκ εδώ, ιδρυτής του Ινστιτούτου Ψυχολογίας της Διατροφής.

Χαίρομαι που είστε εδώ για αυτή τη συζήτηση. Και, πριν ξεκινήσουμε, ξέρω τι μπορεί να σκέφτεστε: «Μαρκ, όταν λες "το πνεύμα υπερισχύει του φαγητού", μιλάς για τη δύναμη της θέλησης; Ή την ικανότητά μας να αλλάξουμε γρήγορα το μυαλό μας ώστε να ελέγξουμε πόσο τρώμε;»

Αρχικά... θα ήθελα να πω ότι ΔΕΝ πιστεύω στην ετικέτα "αδύναμη θέληση". Πιστεύω ότι είναι αφελές να προτείνουμε ότι κάθε άνθρωπος θα πρέπει να είναι σε θέση να σταματήσει εύκολα και απλά να τρώει ένα ορισμένο ποσό τροφής ή να αρχίσει να τρώει τρόφιμα υψηλής ποιότητας χωρίς συναισθηματική σύνδεση με τη μεταβολή της συμπεριφοράς. Εάν αυτό ΉΤΑΝ δυνατό ... καλά, δεν θα κάναμε αυτή τη συζήτηση, γιατί κανείς δεν θα είχε πρόβλημα με το φαγητό ή το σώμα. Και η πραγματικότητα είναι ότι πολλοί από εμάς έχουν ένα πρόβλημα που δεν έχει επιλυθεί από την υπερβολικά απλουστευμένη καθοδήγηση: "Τρώτε αυτό, Όχι αυτό".

Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε πλέον να αγνοήσουμε ότι οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας συμβάλλουν (θετικά ή αρνητικά) στη γενική υγεία μας. Έτσι, αυτή η συζήτηση δεν αφορά την ικανότητά μας να αναγκάσουμε το μυαλό μας να μας βοηθήσει να ελέγξουμε τις συμπεριφορές μας με το φαγητό. Πρόκειται περισσότερο για την αύξηση της συνειδητοποίησης των δικών μας σκέψεων σχετικά με την τροφή και το φαγητό και την ανακάλυψη του τρόπου με τον οποίο οι σκέψεις αυτές συμβάλλουν στο μεταβολισμό, την πέψη, τη φυσιολογία και τη γενική ευημερία.

Ελπίζω ότι αυτή η συζήτηση θα σας οδηγήσει σε μια καλύτερη κατανόηση της σχέσης σας με το φαγητό και θα σας επιτρέψει να συνεχίσετε ελαφρώς τη διεύρυνση των θετικών και χαλαρών σκέψεων σας γύρω από το φαγητό και το σώμα.

Βλέπετε, ένα από τα πιο θεμελιώδη δομικά στοιχεία του μεταβολισμού της διατροφής δεν είναι ούτε η βιταμίνη, ούτε η ανόργανη ουσία, ούτε το μόριο. Είναι η σχέση μας με την τροφή. Είναι το σύνολο των εσωτερικών σκέψεων και συναισθημάτων μας για το τι τρώμε. Αυτή η σχέση με το φαγητό είναι εξίσου βαθιά και αποκαλυπτική με οποιαδήποτε θα μπορούσαμε ποτέ να έχουμε. Ο μεγάλος Σούφι ποιητής Ρουμί  παρατήρησε κάποτε: «Ο κορεσμένος άνθρωπος και ο πεινασμένος άνδρας δεν βλέπουν το ίδιο πράγμα όταν κοιτάζουν ένα ψωμί ψωμιού». Και ο Al Capone, γνωστός γκάνγκστερ, παρατήρησε με προσοχή: «Όταν πουλάω ποτό, λέγεται λαθραία πώληση ποτών· όταν οι πελάτες μου το σερβίρουν σε ασημένιους δίσκους στη Λίμνη Shore Drive, ονομάζεται φιλοξενία». Πράγματι, ο τρόπος που καθένας από εμάς σκέφτεται για το φαγητό είναι τόσο βαθιά σχετικός που εάν μια ομάδα από εμάς κοιτούσαμε στο ίδιο πιάτο φαγητού, κανένας δεν θα έβλεπε το ίδιο πράγμα ή δεν θα το μεταβόλιζε με τον ίδιο τρόπο.

Πείτε, για παράδειγμα, πως εξετάζουμε ένα πιάτο ζυμαρικών, κοτόπουλου και σαλάτας. Μια γυναίκα που θέλει να χάσει βάρος μπορεί να δει τις θερμίδες και το λίπος. Θα ανταποκριθεί ευνοϊκά στη σαλάτα ή το κοτόπουλο, αλλά θα δει τα ζυμαρικά με φόβο. Μια αθλητής που προσπαθεί να κερδίσει μυϊκή μάζα μπορεί να κοιτάξει το ίδιο γεύμα και να δει πρωτεΐνη. Θα εστιάσει στο κοτόπουλο και θα παραβλέψει τα άλλα τρόφιμα. Ένας καθαρός χορτοφάγος θα μπορούσε να δει την δυσάρεστη θέα ενός νεκρού ζώου και δεν θα άγγιζε τίποτα στο πιάτο. Ένας εκτροφέας κοτόπουλων, από την άλλη πλευρά, θα ήταν πιθανώς περήφανος να δει ένα καλό κομμάτι κρέατος. Κάποια που προσπαθεί να θεραπεύσει μια ασθένεια μέσω της διατροφής θα δει δυνητικά φάρμακα ή δυνητικά δηλητήρια, ανάλογα με το αν το πιάτο του φαγητού επιτρέπεται στην επιλεγμένη διατροφή της. Ένας επιστήμονας που μελετά την περιεκτικότητα σε θρεπτικά συστατικά στα τρόφιμα θα δει μια συλλογή χημικών ουσιών.

Αυτό που είναι εκπληκτικό είναι ότι κάθε ένας από αυτούς τρώγοντας θα μεταβολίσει το ίδιο γεύμα αρκετά διαφορετικά ως απάντηση στις μοναδικές του σκέψεις. Με άλλα λόγια, αυτό που σκέφτεστε και αισθάνεστε για ένα τρόφιμο μπορεί να είναι εξίσου σημαντικός καθοριστικός παράγοντας για τη θρεπτική του αξία και την επίδρασή του στο σωματικό βάρος, όπως τα ίδια τα θρεπτικά συστατικά.

Ακούγεται απίστευτο;

Ακολουθεί κάτι σχετικά με το πώς λειτουργεί η επιστήμη:

Πώς τρώει ο εγκέφαλός σας

Ο αυτοκινητόδρομος πληροφοριών του εγκεφάλου, του νωτιαίου μυελού και των νεύρων είναι σαν ένα τηλεφωνικό σύστημα μέσω του οποίου το μυαλό σας επικοινωνεί με τα πεπτικά σας όργανα. Ας πούμε ότι πρόκειται να φάτε ένα παγωτό χωνάκι. Η έννοια και η εικόνα αυτού του παγωτού συμβαίνει στο υψηλότερο κέντρο του εγκεφάλου - στον εγκεφαλικό φλοιό. Από εκεί, οι πληροφορίες αναμεταδίδονται ηλεκτροχημικά στο μεταιχμιακό σύστημα, το οποίο θεωρείται το "κατώτερο" τμήμα του εγκεφάλου. Το μεταιχμιακό  σύστημα ρυθμίζει τα συναισθήματα και τις βασικές φυσιολογικές λειτουργίες όπως η πείνα, η δίψα, η θερμοκρασία, η σεξουαλική κίνηση, ο καρδιακός ρυθμός και η αρτηριακή πίεση. Μέσα στο μεταιχμιακό  σύστημα υπάρχει μια συγκέντρωση με μέγεθος μπιζελιού των ιστών γνωστή ως υποθάλαμος, η οποία ενσωματώνει τις δραστηριότητες του νου με τη βιολογία του σώματος. Με άλλα λόγια, παίρνει αισθητηριακά, συναισθηματικά και νοητικά δεδομένα και μετατρέπει αυτές τις πληροφορίες σε φυσιολογικές απαντήσεις. Αυτό δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα θαύμα.

Εάν το παγωτό είναι η αγαπημένη σας γεύση - ας πούμε, σοκολάτα - και το καταναλώνετε με απόλυτη απόλαυση, ο υποθάλαμος θα διαμορφώσει αυτή τη θετική εισροή στέλνοντας σήματα ενεργοποίησης μέσω παρασυμπαθητικών νευρικών ινών σε σιελογόνους αδένες, οισοφάγο, στομάχι, πάγκρεας, ήπαρ και χοληδόχο κύστη. Η πέψη θα διεγερθεί και θα έχετε μια πληρέστερη μεταβολική διάσπαση του παγωτού ενώ θα κάψετε τις θερμίδες πιο αποτελεσματικά.

Αν νιώθετε ενοχές που τρώτε το παγωτό ή κρίνετε τον εαυτό σας που το τρώει, ο υποθάλαμος θα λάβει αυτή την αρνητική εισροή και θα στείλει τα σήματα κάτω στις συμπαθητικές ίνες του αυτόνομου νευρικού συστήματος. Αυτό προκαλεί ανασταλτικές αποκρίσεις στα πεπτικά όργανα, πράγμα που σημαίνει ότι θα τρώτε το παγωτό σας αλλά δεν το μεταβολίζετε πλήρως. Μπορεί να παραμείνει στο πεπτικό σας σύστημα περισσότερο, γεγονός που μπορεί να μειώσει τον πληθυσμό σας από υγιή βακτήρια του εντέρου και να αυξήσει την απελευθέρωση τοξικών παραπροϊόντων στην κυκλοφορία του αίματος. Επιπλέον, τα ανασταλτικά σήματα στο νευρικό σύστημα μπορούν να μειώσουν την αποτελεσματικότητα της καύσης θερμίδων σας μέσω της αύξησης της ινσουλίνης και της κορτιζόλης, πράγμα που θα σας αναγκάσει να αποθηκεύσετε περισσότερο από το γεμάτο ενοχές παγωτό σας ως σωματικό λίπος. Έτσι οι σκέψεις που κάνετε για το φαγητό που τρώτε αμέσως γίνονται πραγματικότητα στο σώμα σας μέσω του κεντρικού νευρικού συστήματος.

Ο εγκέφαλος δεν κάνει διάκριση ανάμεσα σε πραγματικό στρεσογόνο παράγοντα ή σε φανταστικό. Εάν καθίσατε σε ένα δωμάτιο μόνος σας, ευτυχισμένος και ικανοποιημένος και αρχίσατε να σκέφτεστε τον άντρα που σας πλήγωσε πριν χρόνια και εάν αυτή η ιστορία εξακολουθεί να σας φορτίζει - το σώμα σας θα μετατοπίζεται γρήγορα στη φυσιολογική κατάσταση στρες - αυξημένη καρδιακή συχνότητα και αρτηριακή πίεση, ακολουθούμενη από μειωμένη πεπτική λειτουργία.

Οποιαδήποτε ενοχή σχετικά με το φαγητό, ντροπή για το σώμα ή κρίση για την υγεία θεωρούνται στρεσογόνοι παράγοντες από τον εγκέφαλο και αμέσως μεταγλωττίζονται στα ηλεκτροχημικά τους ισοδύναμα στο σώμα. Θα μπορούσατε να φάτε το πιο υγιεινό γεύμα στον πλανήτη, αλλά εάν κάνετε τοξικές σκέψεις, η πέψη του φαγητού σας μειώνεται και ο μεταβολισμός της αποθήκευσης λίπους μπορεί να αυξηθεί. Ομοίως, θα μπορούσατε να τρώτε ένα γεύμα με θρεπτικά συστατικά, αλλά εάν το κεφάλι και η καρδιά σας είναι στο σωστό σημείο, η θρεπτική δύναμη του φαγητού σας θα αυξηθεί.

Το εικονικό φάρμακο σε ένα πιάτο

Για να εκτιμήσουμε πλήρως την δύναμη του μυαλού πάνω στο μεταβολισμό, ας ρίξουμε μια νέα ματιά σε ένα από τα πιο συναρπαστικά φαινόμενα της επιστήμης: το φαινόμενο placebo (εικονικού έκτακτης φαρμάκου). Παραθέτω εδώ το αγαπημένο μου παράδειγμα αυτής της εξαιρετικής δύναμης.

Το 1983, οι ιατρικοί ερευνητές δοκίμαζαν μια νέα χημειοθεραπεία. Μια ομάδα ασθενών με καρκίνο έλαβε το πραγματικό φάρμακο που δοκιμάστηκε ενώ μια άλλη ομάδα έλαβε ένα εικονικό φάρμακο - μια ψεύτικη αβλαβή, αδρανή χημική ουσία. Όπως ίσως γνωρίζετε, οι φαρμακευτικές εταιρείες υποχρεούνται από το νόμο να δοκιμάζουν όλα τα νέα φάρμακα έναντι ενός εικονικού φαρμάκου για να προσδιορίσουν την πραγματική αποτελεσματικότητα, εάν υπάρχει, του εν λόγω προϊόντος. Κατά τη διάρκεια αυτής της μελέτης, κανείς δεν το ξανασκέφτηκε όταν το 74 τοις εκατό των καρκινοπαθών που έλαβαν την πραγματική χημειοθεραπεία έδειξε μια από τις πιο συχνές παρενέργειες αυτής της θεραπείας: έχασαν τα μαλλιά τους. Ωστόσο, αξιοσημείωτα, το 31% των ασθενών που έλαβαν χημειοθεραπεία με εικονικό φάρμακο - μια αδρανής ένεση αλμυρού νερού - είχαν επίσης μια ενδιαφέρουσα παρενέργεια: έχασαν και αυτοί τα μαλλιά τους. Αυτή είναι η δύναμη της προσδοκίας. Ο μόνος λόγος που οι ασθενείς με εικονικό φάρμακο έχασαν τα μαλλιά τους είναι επειδή πίστευαν ότι θα συμβεί. Όπως και πολλοί άνθρωποι, συνέδεσαν τη χημειοθεραπεία με το χάσιμο των μαλλιών.

Αν λοιπόν η δύναμη του μυαλού είναι αρκετά ισχυρή ώστε να κάνει τα μαλλιά μας να πέσουν όταν παίρνουμε ένα εικονικό φάρμακο, τι νομίζετε ότι συμβαίνει όταν σκεφτόμαστε μέσα μας: «Αυτό το κέικ είναι παχυντικό, πραγματικά δεν πρέπει να το τρώω» ή «Εγώ θα πάω να φάω αυτό το τηγανητό κοτόπουλο, αλλά ξέρω ότι είναι κακό για μένα» ή «Μου αρέσει να τρώω τη σαλάτα μου επειδή είναι πραγματικά υγιεινή»;.

Σίγουρα δεν λέω ότι μπορούμε να φάμε δηλητήριο χωρίς καμιά βλάβη, αν πιστεύουμε ότι είναι καλό για εμάς. Προτείνω ότι αυτό που πιστεύουμε για κάθε ουσία που καταναλώνουμε μπορεί να επηρεάσει δυναμικά τον τρόπο με τον οποίο επιδρά στο σώμα. Κάθε μέρα, εκατομμύρια άνθρωποι τρώνε και πίνουν ενώ κάνουν δυνατές και πειστικές σκέψεις για το γεύμα τους.

Εξετάστε μερικά από τα τρόφιμα για τα οποία έχετε κάνει ισχυρές συνδέσεις:

«Το αλάτι θα αυξήσει την αρτηριακή μου πίεση.»

«Το λίπος θα με κάνει πιο παχύ.»

«Η ζάχαρη θα σαπίσει τα δόντια μου.»

«Δεν μπορώ να τα καταφέρω μέσα στην ημέρα χωρίς το φλιτζάνι καφέ μου».

«Αυτό το κρέας θα αυξήσει το επίπεδο χοληστερόλης μου.»

«Αυτό το ασβέστιο θα χτίσει τα οστά μου.»

Σε κάποιο βαθμό, μερικές από αυτές τις δηλώσεις μπορεί να είναι αληθινές. Είναι όμως πιθανό να υποκινήσουμε αυτά τα αποτελέσματα; Και αν αυτά τα αποτελέσματα είναι το έμφυτο αποτέλεσμα της κατανάλωσης αυτών των τροφών, μπορείτε να δείτε πώς μπορούμε να ενισχύσουμε αυτά τα αποτελέσματα με τη δύναμη των προσδοκιών μας;

Το φαινόμενο placebo δεν είναι κάποιο σπάνιο και ασυνήθιστο δημιούργημα.

Η εμφάνισή του είναι αρκετά συνηθισμένη. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι 35 έως 45 τοις εκατό όλων των συνταγογραφούμενων φαρμάκων μπορεί να οφείλουν την αποτελεσματικότητά τους στη δύναμη του εικονικού φαρμάκου και ότι 67 τοις εκατό όλων των μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων, όπως θεραπείες πονοκέφαλου, φάρμακα για το βήχα και κατασταλτικά της όρεξης, επίσης βασίζονται στο εικονικό φάρμακο. Σε μερικές μελέτες η ανταπόκριση στα εικονικά φάρμακα είναι τόσο υψηλή που αγγίζει το 90 τοις εκατό.

Με εκπλήσσει το γεγονός ότι πολύ λίγοι στην επιστημονική κοινότητα έχουν κάνει την προφανή συσχέτιση μεταξύ της ισχύος του εικονικού φαρμάκου και της τροφής. Πράγματι, το φαινόμενο placebo ενσωματώνεται στη διατροφική διαδικασία. Είναι βαθιά παρόν σε καθημερινή βάση κάθε φορά που τρώμε. Είναι σαν να καλείτε μια συνταγή στο δικό σας φαρμακείο διατροφής. Αυτό που πιστεύουμε μεταφράζεται αλχημικά στο σώμα μέσω των νευρικών οδών, του ενδοκρινικού συστήματος, της κυκλοφορίας των νευροπεπτιδίων, του ανοσοποιητικού δικτύου και του πεπτικού συστήματος.

Μπορείτε να δείτε τη σημασία του εσωτερικού σας κόσμου όταν πρόκειται για το μεταβολισμό ενός γεύματος; Είστε έτοιμοι να φέρετε τον πιο ευτυχισμένο και πιο χαλαρό εαυτό σας στο τραπέζι;

Λατρεύω να ακούω τις σκέψεις και τις ιδέες σας. Απαντήστε εδώ και μοιραστείτε τις δικές σας ιστορίες σχετικά με τη δύναμη του νου να επηρεάσει ένα γεύμα.

Με τους θερμούς μου χαιρετισμούς,

Marc David

Ιδρυτής, Ινστιτούτο Ψυχολογίας της Διατροφής

Πηγή: psychologyofeating.com

Όταν έρχεται η ώρα της συνεδρίας το μυαλό μου κατακλύζεται από σκέψεις, ερωτηματικά, συναισθήματα...

Ξεκινώντας...

Δάκρυα έρχονται στα μάτια, λέξεις λέγονται μπερδεμένα, απέναντί μου όμως υπάρχει η φωνή μου που βάζει σε κάθε πρότασή μου την τελεία.

Αυτά που με άγχωναν πώς να ειπωθούν αρχίζουν και μπαίνουν στη σειρά, με μαγικό για μένα τρόπο, με επαγγελματικές παρατηρήσεις από απέναντι.

Έτσι κάτι ξεκαθαρίζει κάθε φορά και γίνεται πιο προσβάσιμο και οικείο για μένα.

Φεύγω από το χώρο έχοντας κάτι δικό μου, έχοντας κατακτήσει κάτι ακόμα.

Μου αρέσει που με βοηθάει να βάζω τελεία στην πρόταση.

Α.Δ. (27/09/17)

Στο άκουσμα μια διάγνωσης για το παιδί τους οι γονείς έρχονται αντιμέτωποι με δύσκολα και αντικρουόμενα συναισθήματα. Οι  προσπάθειες αλληλεπίδρασης και επικοινωνίας με το παιδί  με ειδικές ανάγκες μπορεί να πέσουν στο κενό καθώς το μωρό ίσως δυσκολευτεί να ανταποκριθεί στο χαμόγελο των γονιών, να ανταποδώσει το ζεστό βλέμμα, να επιστρέψει τα χαμόγελα. Είναι η στιγμή που οι γονείς νιώθουν ματαίωση και βαθιά θλίψη αλλά συγχρόνως τρέφουν ελπίδες πως το δικό τους παιδί θα τα καταφέρει να ξεπεράσει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Το αποτέλεσμα είναι να μην μπορούν να προσεγγίσουν,  να επικοινωνήσουν και κατά συνέπεια να δεθούν μαζί του.

Οι προσπάθειες για κατάκτηση νέων δεξιοτήτων είναι συνεχείς καθώς και η κόπωση και η απογοήτευση που τις συνοδεύουν. Παιδί και γονείς βρίσκονται σε μια μόνιμη ένταση να κατακτήσουν πράγματα αυτονόητα για όλους τους υπόλοιπους. Κάθε φορά λοιπόν που το παιδί δεν τα καταφέρνει οι γονείς αισθάνονται ανεπαρκείς και ένοχοι. Τα μαθήματα βρεφικού μασάζ θα βοηθούσαν τους γονείς και το παιδί να έρθουν πιο κοντά, να επικοινωνήσουν και να συνδεθούν. Είναι μια όμορφη και χαλαρή ώρα καθώς ο στόχος δεν είναι να κατακτήσει μια νέα δεξιότητα το παιδί, να αναμετρηθεί ή να συγκριθεί με άλλα παιδιά. Κατά τη διάρκεια των μαλάξεων το παιδί εισπράττει κυρίως το μήνυμα του στοργικού αγγίγματος και της άνευ όρων αγάπης και αποδοχής από τους γονείς.

Οι γονείς μέσα από το μασάζ μαθαίνουν πώς να διαβάζουν και να αναγνωρίζουν καλύτερα τις αντιδράσεις του παιδιού τους ενώ οι ορμόνες που παράγονται βοηθούν να μειωθεί το στρες και να χαλαρώσουν. Έτσι καλύπτουν καλύτερα τις ανάγκες του, ενώ αισθάνονται αυτοπεποίθηση και δύναμη να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις που έρχονται. Στα μαθήματα αρχηγός είναι το ίδιο το παιδί που ανάλογα με τις ανάγκες του μας καθοδηγεί για την πορεία του μαθήματος. Ο σεβασμός προς την προσωπικότητα και τις ανάγκες του παιδιού είναι δεδομένος.

Το μασάζ κατά τη διάρκεια των μαθημάτων γίνεται αποκλειστικά και μόνο από τους γονείς ή κάποιο άλλο πολύ κοντινό πρόσωπο του παιδιού. Αν έχετε παιδί έως 7 ετών με ειδικές ανάγκες ή αναπτυξιακές διαταραχές, δηλώστε συμμετοχή στα Μαθήματα Βρεφικού Μασάζ.

Έλεγε ο άγιος Πορφύριος, ότι τα συναισθήματα που δεν εκφράζονται γίνονται ασθένειες. Κι αυτό είναι μια αλήθεια. Γιατί τα παγωμένα, αβίωτα και απωθημένα συναισθήματα της παιδικής μας ηλικίας, στην ενήλικη φάση της ζωής γίνονται ψυχοσωματικές ασθένειες. Πίσω από την κατάθλιψη, τον φόβο, πανικό, άγχος, αυτοάνοσα και άλλα, βρίσκεται το παιδί που δεν μπόρεσε να εκφράσει το πόνο του για την απώλεια ή την απόρριψη, για τον θυμό και την οργή του, για το φόβο και την ντροπή που αισθάνθηκε.
Λύση; Να δώσουμε σε αυτό το τραυματισμένο παιδί την δυνατότητα, να μιλήσει, να εκφραστεί, δίχως να φοβάται την εκ νέου απόρριψη. Δίχως κρίση και επίκριση ή τιμωρία να βιώσει την αποδοχή. Γιατί πέρα από αυτούς που εμείς καθημερινά λέμε ότι μας πίεσαν και καταπίεσαν, μας κατέστρεψαν και πλήγωσαν, υπάρχει κάποιος που ακόμη και σήμερα συνεχίζει το ίδιο ακριβώς έργο και αυτός δεν είναι άλλος από εμάς τους ίδιους. Ο πιο βάναυσος τιμωρός είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. 
Πρέπει με αγάπη να του εξηγήσουμε ότι οι λόγοι που το έκαναν να είναι θυμωμένο και τρομαγμένο πλέον δε υπάρχουν, και θα πρέπει να κοιτάξει εκ νέου τις πληγές του στο φως του σήμερα, στο φως του Χριστού. Να συγχωρέσει και να συγχωρεθεί με το παρελθόν του, στο σήμερα και το αύριο του. Εάν δεν καταφέρουμε να ελευθερώσουμε αυτό το τραυματισμένο και πληγωμένο παιδί, δεν θα σταματάει να κάνει ζαβολιές για να κερδίζει το ενδιαφέρον και την προσοχή μας. Και οι ζαβολιές αυτού του παιδιού, που ζει εκεί στα σκοτεινά υπόγεια της ψυχής, είναι οι αρρώστιες.

π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος