Displaying items by tag: εγκέφαλος

Ο λόγος που κοιμόμαστε, βρίσκεται πολύ πιο πέρα ​​από την απλή αναπλήρωση των ενεργειακών μας επιπέδων, η οποία γίνεται κάθε 12 ώρες. Οι εγκέφαλοί μας αλλάζουν την κατάστασή τους όταν κοιμόμαστε, προκειμένου να καθαρίσουν τα τοξικά παραπροϊόντα της νευρικής δραστηριότητας που απομένουν κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Μindset: μπορεί μία λέξη να κρύβει μέσα της το νόημα της επιτυχίας;.

Υπάρχει μία πολύ σημαντική λέξη που δεν βρίσκεται όμως στο ελληνικό λεξιλόγιο. Ο λόγος για τη λέξη “mindset”, η οποία δεν μεταφράζεται επακριβώς στα ελληνικά, θα λέγαμε όμως ότι είναι πολύ κοντά με την έννοια της νοοτροπίας και του τρόπου σκέψης.

Η έννοια αυτή αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια από την καθηγήτρια ψυχολογίας του Stanford, Carol Dweck, η οποία στο βιβλίο της “Mindset: The New Psychology of Success” αποκαλύπτει πωςη άποψη που σχηματίζουμε για τον εαυτό μας καθορίζει την εξέλιξη της ζωής μας και επομένως, η αληθινή επιτυχία εξαρτάται από τον τρόπο σκέψης και τη νοοτροπία μας.

Τύποι νοοτροπίας

Σύμφωνα με τη θεωρία του mindset, υπάρχουν δύο μορφές νοοτροπίας, τις οποίες αποκτάμε από πολύ νεαρή ηλικία, και αυτές είναι που καθορίζουν σημαντικό μέρος της συμπεριφοράς μας, της σχέσης μας με την επερχόμενη επιτυχία ή αποτυχία σε κάθε τομέα της ζωής μας και επομένως και την ψυχική μας ισορροπία. Οι δύο αυτές μορφές είναι η σταθερή νοοτροπία και η νοοτροπία ανάπτυξης.

Η πρώτη από αυτές σχετίζεται με την αντίληψη ότι η νοημοσύνη μας είναι έμφυτη, οι ικανότητές μας συγκεκριμένες και σταθερές και συνεπώς δεν υφίστανται αλλαγές. Άνθρωποι με σταθερή νοοτροπία τείνουν να συνδέουν τον βαθμό ευφυίας τους με την αξία τους ως άνθρωποι, με αποτέλεσμα να αποφεύγουν να δοκιμάζουν νέα πράγματα και να απομακρύνονται από τις δυσκολίες, φοβούμενοι την πιθανή αποτυχία.

Από την άλλη, η νοοτροπία της ανάπτυξης πρεσβεύει ότι η νοημοσύνη είναι αναπτυσσόμενη και οι ικανότητες μπορούν να βελτιωθούν με συνεχή προσπάθεια και αφοσίωση. Οι άνθρωποι με νοοτροπία ανάπτυξης πιστεύουν, δηλαδή, ότι οι ικανότητες και η απόδοσή τους μπορούν να αλλάξουν με το πέρασμα του χρόνου, την προσπάθεια και την εμπειρία και βασίζονται όχι τόσο στο αποτέλεσμα των πράξεων τους αλλά στη μάθηση και τη δημιουργικότητα. Παράλληλα, δεν φοβούνται την αποτυχία, αντιθέτως, την θεωρούν στάδιο της επιτυχίας. Την επεξεργάζονται, μαθαίνουν από αυτήν και προσπαθούν να κάνουν τις απαραίτητες διορθώσεις ώστε στο μέλλον να επέλθει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Ο δρόμος προς την επιτυχία

Παρ’ όλο που υπάρχουν αυτές οι δύο διακριτές κατηγορίες νοοτροπίας, υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που μπορεί να συνδυάζουν και τις δύο αυτές μορφές, και φυσικά υπάρχουν τρόποι που οδηγούν στην υιοθέτηση της νοοτροπίας της ανάπτυξης, με καλύτερα αποτελέσματα όταν ξεκινήσουν να εφαρμόζονται από νεαρή ηλικία.

Αρχικά, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε και να κάνουμε τα παιδιά να κατανοήσουν ότι ο εγκέφαλος μας μπορεί να αλλάξει. Όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με νέες προκλήσεις και καλούμαστε να τις αντιμετωπίσουμε, είναι πιθανό να αναπτυχθούν νέες συνδέσεις μεταξύ των νευρώνων και έτσι ο εγκέφαλος μας να αναπτύξει νέες δυνατότητες.

Εκτός αυτού, σημαντικός στην πορεία αυτή θεωρείται ο έπαινος, αυτός όμως που σχετίζεται με την προσπάθεια και την επιμονή και όχι με την ευφυία και το ταλέντο. Με αυτόν τον τρόπο κατανοούμε ότι η επιτυχία δεν έρχεται αυτόματα αλλά αξίζει να προσπαθήσουμε και να εξελιχθούμε μέσα από τις δυσκολίες.

Τέλος, και ίσως σημαντικότερο, είναι να εισάγουμε στο λεξιλόγιό μας τη λέξη «ακόμα». Για παράδειγμα, η φράση «δεν το κατάφερα» έχει μεγάλη διαφορά από τη φράση «δεν το κατάφερα ακόμα», καθώς η πρώτη επιδεικνύει περιορισμένη δυναμικότητα, ενώ η δεύτερη επιδεικνύει πίστη στις ικανότητες μας και αισιοδοξία για το μέλλον μας.

Αυτό που προκύπτει από όλα τα παραπάνω είναι ότι o τρόπος που σκεφτόμαστε για τον εαυτό μας θα καθορίσει τελικά εάν θα εξελιχθούμε ή θα παραμείνουμε σταθεροί. Αναπτύσσοντας τη νοοτροπία ανάπτυξης μπορούμε να επιφέρουμε μικρές ή μεγάλες αλλαγές στη ζωή μας, που θα μετατρέψουν την επικριτική στάση σε μάθηση και δημιουργικότητα. Και για να επέλθουν αυτές οι αλλαγές αυτό που χρειάζεται μπορεί να είναι τόσο απλό, όπως η προσθήκη μίας μικρής λέξης στο λεξιλόγιό μας.

Τριανταφυλλιώ - Μιχαέλα Ταρσάνη

Ψυχολόγος

Βιβλιογραφία:

Dweck, C. S. (2007). Mindset: The New Psychology of Success. New York: Ballantine Books.

Πηγή: psychologynow.gr

Μαρκ εδώ, ιδρυτής του Ινστιτούτου Ψυχολογίας της Διατροφής.

Χαίρομαι που είστε εδώ για αυτή τη συζήτηση. Και, πριν ξεκινήσουμε, ξέρω τι μπορεί να σκέφτεστε: «Μαρκ, όταν λες "το πνεύμα υπερισχύει του φαγητού", μιλάς για τη δύναμη της θέλησης; Ή την ικανότητά μας να αλλάξουμε γρήγορα το μυαλό μας ώστε να ελέγξουμε πόσο τρώμε;»

Αρχικά... θα ήθελα να πω ότι ΔΕΝ πιστεύω στην ετικέτα "αδύναμη θέληση". Πιστεύω ότι είναι αφελές να προτείνουμε ότι κάθε άνθρωπος θα πρέπει να είναι σε θέση να σταματήσει εύκολα και απλά να τρώει ένα ορισμένο ποσό τροφής ή να αρχίσει να τρώει τρόφιμα υψηλής ποιότητας χωρίς συναισθηματική σύνδεση με τη μεταβολή της συμπεριφοράς. Εάν αυτό ΉΤΑΝ δυνατό ... καλά, δεν θα κάναμε αυτή τη συζήτηση, γιατί κανείς δεν θα είχε πρόβλημα με το φαγητό ή το σώμα. Και η πραγματικότητα είναι ότι πολλοί από εμάς έχουν ένα πρόβλημα που δεν έχει επιλυθεί από την υπερβολικά απλουστευμένη καθοδήγηση: "Τρώτε αυτό, Όχι αυτό".

Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε πλέον να αγνοήσουμε ότι οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας συμβάλλουν (θετικά ή αρνητικά) στη γενική υγεία μας. Έτσι, αυτή η συζήτηση δεν αφορά την ικανότητά μας να αναγκάσουμε το μυαλό μας να μας βοηθήσει να ελέγξουμε τις συμπεριφορές μας με το φαγητό. Πρόκειται περισσότερο για την αύξηση της συνειδητοποίησης των δικών μας σκέψεων σχετικά με την τροφή και το φαγητό και την ανακάλυψη του τρόπου με τον οποίο οι σκέψεις αυτές συμβάλλουν στο μεταβολισμό, την πέψη, τη φυσιολογία και τη γενική ευημερία.

Ελπίζω ότι αυτή η συζήτηση θα σας οδηγήσει σε μια καλύτερη κατανόηση της σχέσης σας με το φαγητό και θα σας επιτρέψει να συνεχίσετε ελαφρώς τη διεύρυνση των θετικών και χαλαρών σκέψεων σας γύρω από το φαγητό και το σώμα.

Βλέπετε, ένα από τα πιο θεμελιώδη δομικά στοιχεία του μεταβολισμού της διατροφής δεν είναι ούτε η βιταμίνη, ούτε η ανόργανη ουσία, ούτε το μόριο. Είναι η σχέση μας με την τροφή. Είναι το σύνολο των εσωτερικών σκέψεων και συναισθημάτων μας για το τι τρώμε. Αυτή η σχέση με το φαγητό είναι εξίσου βαθιά και αποκαλυπτική με οποιαδήποτε θα μπορούσαμε ποτέ να έχουμε. Ο μεγάλος Σούφι ποιητής Ρουμί  παρατήρησε κάποτε: «Ο κορεσμένος άνθρωπος και ο πεινασμένος άνδρας δεν βλέπουν το ίδιο πράγμα όταν κοιτάζουν ένα ψωμί ψωμιού». Και ο Al Capone, γνωστός γκάνγκστερ, παρατήρησε με προσοχή: «Όταν πουλάω ποτό, λέγεται λαθραία πώληση ποτών· όταν οι πελάτες μου το σερβίρουν σε ασημένιους δίσκους στη Λίμνη Shore Drive, ονομάζεται φιλοξενία». Πράγματι, ο τρόπος που καθένας από εμάς σκέφτεται για το φαγητό είναι τόσο βαθιά σχετικός που εάν μια ομάδα από εμάς κοιτούσαμε στο ίδιο πιάτο φαγητού, κανένας δεν θα έβλεπε το ίδιο πράγμα ή δεν θα το μεταβόλιζε με τον ίδιο τρόπο.

Πείτε, για παράδειγμα, πως εξετάζουμε ένα πιάτο ζυμαρικών, κοτόπουλου και σαλάτας. Μια γυναίκα που θέλει να χάσει βάρος μπορεί να δει τις θερμίδες και το λίπος. Θα ανταποκριθεί ευνοϊκά στη σαλάτα ή το κοτόπουλο, αλλά θα δει τα ζυμαρικά με φόβο. Μια αθλητής που προσπαθεί να κερδίσει μυϊκή μάζα μπορεί να κοιτάξει το ίδιο γεύμα και να δει πρωτεΐνη. Θα εστιάσει στο κοτόπουλο και θα παραβλέψει τα άλλα τρόφιμα. Ένας καθαρός χορτοφάγος θα μπορούσε να δει την δυσάρεστη θέα ενός νεκρού ζώου και δεν θα άγγιζε τίποτα στο πιάτο. Ένας εκτροφέας κοτόπουλων, από την άλλη πλευρά, θα ήταν πιθανώς περήφανος να δει ένα καλό κομμάτι κρέατος. Κάποια που προσπαθεί να θεραπεύσει μια ασθένεια μέσω της διατροφής θα δει δυνητικά φάρμακα ή δυνητικά δηλητήρια, ανάλογα με το αν το πιάτο του φαγητού επιτρέπεται στην επιλεγμένη διατροφή της. Ένας επιστήμονας που μελετά την περιεκτικότητα σε θρεπτικά συστατικά στα τρόφιμα θα δει μια συλλογή χημικών ουσιών.

Αυτό που είναι εκπληκτικό είναι ότι κάθε ένας από αυτούς τρώγοντας θα μεταβολίσει το ίδιο γεύμα αρκετά διαφορετικά ως απάντηση στις μοναδικές του σκέψεις. Με άλλα λόγια, αυτό που σκέφτεστε και αισθάνεστε για ένα τρόφιμο μπορεί να είναι εξίσου σημαντικός καθοριστικός παράγοντας για τη θρεπτική του αξία και την επίδρασή του στο σωματικό βάρος, όπως τα ίδια τα θρεπτικά συστατικά.

Ακούγεται απίστευτο;

Ακολουθεί κάτι σχετικά με το πώς λειτουργεί η επιστήμη:

Πώς τρώει ο εγκέφαλός σας

Ο αυτοκινητόδρομος πληροφοριών του εγκεφάλου, του νωτιαίου μυελού και των νεύρων είναι σαν ένα τηλεφωνικό σύστημα μέσω του οποίου το μυαλό σας επικοινωνεί με τα πεπτικά σας όργανα. Ας πούμε ότι πρόκειται να φάτε ένα παγωτό χωνάκι. Η έννοια και η εικόνα αυτού του παγωτού συμβαίνει στο υψηλότερο κέντρο του εγκεφάλου - στον εγκεφαλικό φλοιό. Από εκεί, οι πληροφορίες αναμεταδίδονται ηλεκτροχημικά στο μεταιχμιακό σύστημα, το οποίο θεωρείται το "κατώτερο" τμήμα του εγκεφάλου. Το μεταιχμιακό  σύστημα ρυθμίζει τα συναισθήματα και τις βασικές φυσιολογικές λειτουργίες όπως η πείνα, η δίψα, η θερμοκρασία, η σεξουαλική κίνηση, ο καρδιακός ρυθμός και η αρτηριακή πίεση. Μέσα στο μεταιχμιακό  σύστημα υπάρχει μια συγκέντρωση με μέγεθος μπιζελιού των ιστών γνωστή ως υποθάλαμος, η οποία ενσωματώνει τις δραστηριότητες του νου με τη βιολογία του σώματος. Με άλλα λόγια, παίρνει αισθητηριακά, συναισθηματικά και νοητικά δεδομένα και μετατρέπει αυτές τις πληροφορίες σε φυσιολογικές απαντήσεις. Αυτό δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα θαύμα.

Εάν το παγωτό είναι η αγαπημένη σας γεύση - ας πούμε, σοκολάτα - και το καταναλώνετε με απόλυτη απόλαυση, ο υποθάλαμος θα διαμορφώσει αυτή τη θετική εισροή στέλνοντας σήματα ενεργοποίησης μέσω παρασυμπαθητικών νευρικών ινών σε σιελογόνους αδένες, οισοφάγο, στομάχι, πάγκρεας, ήπαρ και χοληδόχο κύστη. Η πέψη θα διεγερθεί και θα έχετε μια πληρέστερη μεταβολική διάσπαση του παγωτού ενώ θα κάψετε τις θερμίδες πιο αποτελεσματικά.

Αν νιώθετε ενοχές που τρώτε το παγωτό ή κρίνετε τον εαυτό σας που το τρώει, ο υποθάλαμος θα λάβει αυτή την αρνητική εισροή και θα στείλει τα σήματα κάτω στις συμπαθητικές ίνες του αυτόνομου νευρικού συστήματος. Αυτό προκαλεί ανασταλτικές αποκρίσεις στα πεπτικά όργανα, πράγμα που σημαίνει ότι θα τρώτε το παγωτό σας αλλά δεν το μεταβολίζετε πλήρως. Μπορεί να παραμείνει στο πεπτικό σας σύστημα περισσότερο, γεγονός που μπορεί να μειώσει τον πληθυσμό σας από υγιή βακτήρια του εντέρου και να αυξήσει την απελευθέρωση τοξικών παραπροϊόντων στην κυκλοφορία του αίματος. Επιπλέον, τα ανασταλτικά σήματα στο νευρικό σύστημα μπορούν να μειώσουν την αποτελεσματικότητα της καύσης θερμίδων σας μέσω της αύξησης της ινσουλίνης και της κορτιζόλης, πράγμα που θα σας αναγκάσει να αποθηκεύσετε περισσότερο από το γεμάτο ενοχές παγωτό σας ως σωματικό λίπος. Έτσι οι σκέψεις που κάνετε για το φαγητό που τρώτε αμέσως γίνονται πραγματικότητα στο σώμα σας μέσω του κεντρικού νευρικού συστήματος.

Ο εγκέφαλος δεν κάνει διάκριση ανάμεσα σε πραγματικό στρεσογόνο παράγοντα ή σε φανταστικό. Εάν καθίσατε σε ένα δωμάτιο μόνος σας, ευτυχισμένος και ικανοποιημένος και αρχίσατε να σκέφτεστε τον άντρα που σας πλήγωσε πριν χρόνια και εάν αυτή η ιστορία εξακολουθεί να σας φορτίζει - το σώμα σας θα μετατοπίζεται γρήγορα στη φυσιολογική κατάσταση στρες - αυξημένη καρδιακή συχνότητα και αρτηριακή πίεση, ακολουθούμενη από μειωμένη πεπτική λειτουργία.

Οποιαδήποτε ενοχή σχετικά με το φαγητό, ντροπή για το σώμα ή κρίση για την υγεία θεωρούνται στρεσογόνοι παράγοντες από τον εγκέφαλο και αμέσως μεταγλωττίζονται στα ηλεκτροχημικά τους ισοδύναμα στο σώμα. Θα μπορούσατε να φάτε το πιο υγιεινό γεύμα στον πλανήτη, αλλά εάν κάνετε τοξικές σκέψεις, η πέψη του φαγητού σας μειώνεται και ο μεταβολισμός της αποθήκευσης λίπους μπορεί να αυξηθεί. Ομοίως, θα μπορούσατε να τρώτε ένα γεύμα με θρεπτικά συστατικά, αλλά εάν το κεφάλι και η καρδιά σας είναι στο σωστό σημείο, η θρεπτική δύναμη του φαγητού σας θα αυξηθεί.

Το εικονικό φάρμακο σε ένα πιάτο

Για να εκτιμήσουμε πλήρως την δύναμη του μυαλού πάνω στο μεταβολισμό, ας ρίξουμε μια νέα ματιά σε ένα από τα πιο συναρπαστικά φαινόμενα της επιστήμης: το φαινόμενο placebo (εικονικού έκτακτης φαρμάκου). Παραθέτω εδώ το αγαπημένο μου παράδειγμα αυτής της εξαιρετικής δύναμης.

Το 1983, οι ιατρικοί ερευνητές δοκίμαζαν μια νέα χημειοθεραπεία. Μια ομάδα ασθενών με καρκίνο έλαβε το πραγματικό φάρμακο που δοκιμάστηκε ενώ μια άλλη ομάδα έλαβε ένα εικονικό φάρμακο - μια ψεύτικη αβλαβή, αδρανή χημική ουσία. Όπως ίσως γνωρίζετε, οι φαρμακευτικές εταιρείες υποχρεούνται από το νόμο να δοκιμάζουν όλα τα νέα φάρμακα έναντι ενός εικονικού φαρμάκου για να προσδιορίσουν την πραγματική αποτελεσματικότητα, εάν υπάρχει, του εν λόγω προϊόντος. Κατά τη διάρκεια αυτής της μελέτης, κανείς δεν το ξανασκέφτηκε όταν το 74 τοις εκατό των καρκινοπαθών που έλαβαν την πραγματική χημειοθεραπεία έδειξε μια από τις πιο συχνές παρενέργειες αυτής της θεραπείας: έχασαν τα μαλλιά τους. Ωστόσο, αξιοσημείωτα, το 31% των ασθενών που έλαβαν χημειοθεραπεία με εικονικό φάρμακο - μια αδρανής ένεση αλμυρού νερού - είχαν επίσης μια ενδιαφέρουσα παρενέργεια: έχασαν και αυτοί τα μαλλιά τους. Αυτή είναι η δύναμη της προσδοκίας. Ο μόνος λόγος που οι ασθενείς με εικονικό φάρμακο έχασαν τα μαλλιά τους είναι επειδή πίστευαν ότι θα συμβεί. Όπως και πολλοί άνθρωποι, συνέδεσαν τη χημειοθεραπεία με το χάσιμο των μαλλιών.

Αν λοιπόν η δύναμη του μυαλού είναι αρκετά ισχυρή ώστε να κάνει τα μαλλιά μας να πέσουν όταν παίρνουμε ένα εικονικό φάρμακο, τι νομίζετε ότι συμβαίνει όταν σκεφτόμαστε μέσα μας: «Αυτό το κέικ είναι παχυντικό, πραγματικά δεν πρέπει να το τρώω» ή «Εγώ θα πάω να φάω αυτό το τηγανητό κοτόπουλο, αλλά ξέρω ότι είναι κακό για μένα» ή «Μου αρέσει να τρώω τη σαλάτα μου επειδή είναι πραγματικά υγιεινή»;.

Σίγουρα δεν λέω ότι μπορούμε να φάμε δηλητήριο χωρίς καμιά βλάβη, αν πιστεύουμε ότι είναι καλό για εμάς. Προτείνω ότι αυτό που πιστεύουμε για κάθε ουσία που καταναλώνουμε μπορεί να επηρεάσει δυναμικά τον τρόπο με τον οποίο επιδρά στο σώμα. Κάθε μέρα, εκατομμύρια άνθρωποι τρώνε και πίνουν ενώ κάνουν δυνατές και πειστικές σκέψεις για το γεύμα τους.

Εξετάστε μερικά από τα τρόφιμα για τα οποία έχετε κάνει ισχυρές συνδέσεις:

«Το αλάτι θα αυξήσει την αρτηριακή μου πίεση.»

«Το λίπος θα με κάνει πιο παχύ.»

«Η ζάχαρη θα σαπίσει τα δόντια μου.»

«Δεν μπορώ να τα καταφέρω μέσα στην ημέρα χωρίς το φλιτζάνι καφέ μου».

«Αυτό το κρέας θα αυξήσει το επίπεδο χοληστερόλης μου.»

«Αυτό το ασβέστιο θα χτίσει τα οστά μου.»

Σε κάποιο βαθμό, μερικές από αυτές τις δηλώσεις μπορεί να είναι αληθινές. Είναι όμως πιθανό να υποκινήσουμε αυτά τα αποτελέσματα; Και αν αυτά τα αποτελέσματα είναι το έμφυτο αποτέλεσμα της κατανάλωσης αυτών των τροφών, μπορείτε να δείτε πώς μπορούμε να ενισχύσουμε αυτά τα αποτελέσματα με τη δύναμη των προσδοκιών μας;

Το φαινόμενο placebo δεν είναι κάποιο σπάνιο και ασυνήθιστο δημιούργημα.

Η εμφάνισή του είναι αρκετά συνηθισμένη. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι 35 έως 45 τοις εκατό όλων των συνταγογραφούμενων φαρμάκων μπορεί να οφείλουν την αποτελεσματικότητά τους στη δύναμη του εικονικού φαρμάκου και ότι 67 τοις εκατό όλων των μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων, όπως θεραπείες πονοκέφαλου, φάρμακα για το βήχα και κατασταλτικά της όρεξης, επίσης βασίζονται στο εικονικό φάρμακο. Σε μερικές μελέτες η ανταπόκριση στα εικονικά φάρμακα είναι τόσο υψηλή που αγγίζει το 90 τοις εκατό.

Με εκπλήσσει το γεγονός ότι πολύ λίγοι στην επιστημονική κοινότητα έχουν κάνει την προφανή συσχέτιση μεταξύ της ισχύος του εικονικού φαρμάκου και της τροφής. Πράγματι, το φαινόμενο placebo ενσωματώνεται στη διατροφική διαδικασία. Είναι βαθιά παρόν σε καθημερινή βάση κάθε φορά που τρώμε. Είναι σαν να καλείτε μια συνταγή στο δικό σας φαρμακείο διατροφής. Αυτό που πιστεύουμε μεταφράζεται αλχημικά στο σώμα μέσω των νευρικών οδών, του ενδοκρινικού συστήματος, της κυκλοφορίας των νευροπεπτιδίων, του ανοσοποιητικού δικτύου και του πεπτικού συστήματος.

Μπορείτε να δείτε τη σημασία του εσωτερικού σας κόσμου όταν πρόκειται για το μεταβολισμό ενός γεύματος; Είστε έτοιμοι να φέρετε τον πιο ευτυχισμένο και πιο χαλαρό εαυτό σας στο τραπέζι;

Λατρεύω να ακούω τις σκέψεις και τις ιδέες σας. Απαντήστε εδώ και μοιραστείτε τις δικές σας ιστορίες σχετικά με τη δύναμη του νου να επηρεάσει ένα γεύμα.

Με τους θερμούς μου χαιρετισμούς,

Marc David

Ιδρυτής, Ινστιτούτο Ψυχολογίας της Διατροφής

Πηγή: psychologyofeating.com

Θα μπορούσε να υπάρχει ένα πολυδιάστατο σύμπαν στον εγκέφαλό μας; Θα μπορούσε! Τουλάχιστον, αυτό ακριβώς ισχυρίζονται κάποιοι επιστήμονες και ερευνητές και αυτό που βρήκαν δεν ανήκει καθόλου στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Βρίσκεται απλά στον εγκέφαλό μας και είναι πραγματικό.

Αλλά περί τίνος ακριβώς πρόκειται; Οι ερευνητές, λοιπόν, χρησιμοποιώντας τη μαθηματική μέθοδο της Αλγεβρικής Τοπολογίας, μπόρεσαν να «χαρτογραφήσουν» τις δομές και τους χώρους στο εσωτερικό των δικτύων που υπάρχουν στον εγκέφαλό μας. Αυτές οι δομές και οι χώροι ουσιαστικά δημιουργούνται, λόγω του τρόπου που οι 86 δισεκατομμύρια νευρώνες μας μεταφέρουν πληροφορίες από κύτταρο σε κύτταρο. Αυτές οι πληροφορίες που διατρέχουν εκείνα τα μονοπάτια είναι που σας επιτρέπουν να σκέφτεστε, και να διαβάζετε αυτή τη στιγμή το παρόν άρθρο. Και είναι ένα πολύ πολύ μικρό παρακλάδι ενός τεράστιου δικτύου συνδέσεων, σαν τα κλαδιά ενός δέντρου. Αυτό το δίκτυο είναι που δημιουργεί τα πολυδιάστατα σύμπαντα που προαναφέραμε.

Το Blue Brain project και ο εγκέφαλος

Η συγκεκριμένη έρευνα είναι μέρος του Blue Brain Project, το οποίο σχεδιάστηκε από μια ολόκληρη ομάδα διεθνών επιστημόνων. Ήταν η πρώτη φορά που έγινε δυνατός ο προσδιορισμός των πραγματικών δομών μέσω της χρήσης της Αλγεβρικής Τοπολογίας. Δημοσιευμένη στο επιστημονικό περιοδικό Journal of Frontiers in Computational Neuroscience, στη μελέτη χρησιμοποιηθήκαν εξαιρετικά πολύπλοκα υπολογιστικά μοντέλα και υπολογιστές για να καταφέρουν να πάρουν αυτές τις εικόνες, αλλά στην ουσία βασίστηκαν στην πραγματική παρατήρηση των κινήσεων των πληροφοριών στο εσωτερικό των νευρωνικών κυττάρων.

Καθώς οι πληροφορίες διαπερνούν τα κύτταρα, δημιουργούνται δομές, μέσω αλληλοδιαπλεκόμενων, ενοποιημένων γεωμετρικών σχημάτων. Ο υπεύθυνος του Blue Brain Project, Henry Markram, αναφέρει σχετικά με τα ευρήματα: «Ανακαλύψαμε έναν κόσμο που ποτέ πριν δεν είχαμε φανταστεί. Αποκαλύψαμε πολλές δεκάδες εκατομμύρια τέτοιων αντικειμένων ακόμα και σε μια μικρή κουκκίδα του εγκεφάλου, που έχουν μέχρι και επτά διαστάσεις. Ωστόσο, σε κάποια δίκτυα, ανακαλύψαμε ακόμα και δομές σε 11 διαστάσεις».

Για να καταλάβουμε λίγο καλύτερα, κάθε νευρώνας που υπάρχει στον εγκέφαλό σας μπορεί να επικοινωνήσει με εκείνον που βρίσκεται δίπλα του. Όταν επικοινωνεί, το κάνει με έναν τρόπο που δημιουργεί ένα «αντικείμενο», που τα μαθηματικά και η τεχνολογία μπορούν να εντοπίσουν. Αν υπάρχουν κι άλλοι νευρώνες που «συμμετέχουν» σε αυτή την επικοινωνία, θα εμφανιστούν κι άλλες «διαστάσεις».

Αφού χρησιμοποίησαν ηλεκτρονικούς υπολογιστές για να εμφανίσουν τις παραπάνω εικόνες, οι επιστήμονες ύστερα εξέτασαν πραγματικό εγκεφαλικό ιστό, για να επιβεβαιώσουν τα ευρήματά τους. Αυτό που επίσης βρήκαν ήταν ότι διαφορετικά ερεθίσματα μπορούσαν να κάνουν αυτή την επικοινωνία μεταξύ νευρώνων να δημιουργήσει ακόμα περισσότερες διαστάσεις, ανάλογα με τα ερεθίσματα.

«Η παρουσία πολλών διαστάσεων, όταν ο εγκέφαλος επεξεργάζεται πληροφορίες, υποδεικνύει ότι οι νευρώνες αντιδρούν στα ερεθίσματα με έναν εντυπωσιακά οργανωμένο τρόπο», σημειώνει ο Ran Levi, ερευνητής του project. «Είναι σαν ο εγκέφαλος να απαντά σε μια πρόκληση, κατασκευάζοντας ένα πύργο πολυδιάστατων κύβων, ξεκινώντας με μία γραμμή (1D), τετράγωνα (2D), κύβους (3D) και ύστερα με πιο πολύπλοκες γεωμετρίες 4D, 5D κλπ. Η ακολουθία της δραστηριότητας μέσα στον εγκέφαλο μοιάζει με ένα πολυδιάστατο κάστρο της άμμου που έχει την ικανότητα να παίρνει μορφή από την άμμο και μετά να διαλύεται».

Το πιο ενδιαφέρον από όλα αυτά όμως είναι ότι η πραγματικότητα είναι τελικά εκείνη που προσδιορίζει και υπαγορεύει τι είδους διαστάσεις και σχήματα θα εμφανιστούν στον εγκέφαλό σας. Εσείς καθοδηγείτε τη φύση του σύμπαντος μέσα στο οποίο ζείτε.

Ο καθηγητής Cees van Leeuwen από το Βέλγιο, που συμμετέχει στο Blue Brain Project δήλωσε ότι: «Εκτός από τη φυσική, οι πολυδιάστατοι χώροι χρησιμοποιούνται ευρέως πια για να αναπαραστήσουν τις πολύπλοκες δομές ή συνθήκες των συστημάτων… Ο χώρος είναι απλά ο συνδυασμός όλων των βαθμών ελευθερίας που έχει το σύστημα και η κατάστασή του αναπαριστά τις αξίες που αυτοί οι βαθμοί ελευθερίας κατέχουν στην πραγματικότητα».

Αν κάποιος λοιπόν σας πει ότι δεν υπάρχουν άλλες διαστάσεις, μπορείτε να διαφωνήσετε, φέρνοντας αυτό το παράδειγμα. Μπορείτε να τους αιφνιδιάσετε, δείχνοντάς τους τι υπάρχει μέσα στο κεφάλι τους. Και αν δεν πειστούν; Δείξτε τους το παρακάτω βίντεο:

Πηγή: enallaktikidrasi.com

Έχετε σκεφτεί ότι το άγγιγμα στην αρχή της ζωής του μωρού, ενδεχομένως επηρεάζει την ανάπτυξή του;

Σύμφωνα με έρευνα, που δημοσιεύτηκε στις 16 Μαρτίου στο Current Biology, το άγγιγμα έχει μεγάλη σημασία στο πώς ο εγκέφαλος του μωρού θα αντιδρά σε αγγίγματα αργότερα.

Τα βρέφη δεν μπορούν να δουν πολύ καλά. Ωστόσο, η αίσθηση της αφής αναπτύσσεται νωρίς, οπότε καθίσταται ο βασικός τρόπος για να λαμβάνουν μηνύματα. «Εστιάσαμε στο άγγιγμα, επειδή είναι μία από τις βάσεις για την επικοινωνία μεταξύ γονέα και παιδιού», επισημαίνει η Nathalie Maitre, νεογνολόγος και νευροεπιστήμονας στο Nationwide Children’s Hospital του Columbus.

Η Maitre και οι συνάδελφοί της μελέτησαν το πώς αντιδρά ο εγκέφαλος των μωρών σε ένα ελαφρύ φύσημα στην παλάμη τους, μετρώντας τις αντιδράσεις τους με ένα μικρό καπέλο-ηλεκτροεγγεφαλογράφημα.

Οι ερευνητές φύσηξαν τα χέρια των βρεφών λίγο μετά που επέστρεψαν σπίτι τους. Εξήντα ένα από αυτά ήταν πρόωρα γεννημένα, μετά από εγκυμοσύνη 24 μέχρι 36 εβδομάδων. Πριν το πείραμα είχαν ήδη περάσει κατά μέσο όρο 28 μέρες στο νοσοκομείο. Μια άλλη ομάδα 55 βρεφών, τα οποία είχαν γεννηθεί στην ώρα τους, ελέγχθηκε τρεις μέρες μετά τη γέννα.

Τα βρέφη που είχαν γεννηθεί κανονικά παρουσίασαν έντονη αντίδραση στο φύσημα, η οποία δεν είχε σχέση με τον ήχο του φυσήματος, αφού δεν υπήρχε αντίδραση όταν οι ερευνητές φυσούσαν με το σχετικό όργανο μακριά από τα βρέφη. Τα πρόωρα βρέφη παρουσίασαν ασθενέστερες εγκεφαλικές αντιδράσεις.

Υπάρχει όμως και συνέχεια στην ιστορία. Οι ερευνητές επίσης εξέτασαν τον αριθμό και τον τύπο του αγγίγματος (θετικό ή αρνητικό) που λάμβαναν τα πρόωρα βρέφη, ενώ βρίσκονταν στο νοσοκομείο.

Εκείνα που είχαν λάβει μεγαλύτερο αριθμό θετικών αγγιγμάτων, όπως θηλασμός, αγκαλιές με γυμνό δέρμα και μασάζ, είχαν εντονότερες αντιδράσεις στα φυσήματα απ’ ό,τι τα βρέφη που είχαν λάβει μικρότερο αριθμό τέτοιων αγγιγμάτων. Κι αυτό που είναι πιο ανησυχητικό, τα πρόωρα βρέφη που είχαν λάβει μεγαλύτερο αριθμό αρνητικών αγγιγμάτων, π.χ. τσιμπήματα, ενέσεις κτλ., έτειναν να έχουν ελαττώσει σημαντικά τις εγκεφαλικές αντιδράσεις στα φυσήματα.

Οι επιστήμονες δεν μπορούν να πουν αν τα πρώιμα αυτά αγγίγματα, θετικά και αρνητικά, αποτελούν την αιτία για τις διαφορές στις αντιδράσεις του εγκεφάλου. Αλλά είναι πιθανό, αυτές οι πρώιμες απτικές εμπειρίες να διαμορφώνουν τον τρόπο λειτουργίας του εγκεφάλου κατά τρόπο σημαντικό, επισημαίνει η Maitre. Αν συμβαίνει αυτό, τότε τα αποτελέσματα έχουν σημαντικές συνέπειες.

Συχνά, οι γονείς δεν έχουν την πολυτέλεια να αγκαλιάζουν το μωρό τους. Οι νοσοκόμες, οι γιατροί και άλλοι ιατρικοί επαγγελματίες παρέχουν άλλες μορφές φροντίδας. Αλλά αυτό που γενικά μπορούν όλοι να κάνουν (επαγγελματίες και γονείς,) είναι να φροντίσουν ώστε να δίνουν θετικά αγγίγματα, για να ενθαρρύνουν τη βέλτιστη δυνατή ανάπτυξη των βρεφών, να τους δώσουν την καλύτερη αρχή.

 ΔΕΙΤΕ επίσης το κανάλι μας και τα σχετικά βίντεο με θέμα την Γονεϊκότητα που έχουμε ετοιμάσει και μπορεί να σας φανούν χρήσιμα ή δηλώστε συμμετοχή.

Πηγή: www.indeepanalysis.gr