Displaying items by tag: Θάνατο

«Στα κείμενα που ακολουθούν δε θα βρείτε μια ενιαία θεωρία. Είναι περισσότερο μια απόπειρα παιχνιδιάρικου συλλογισμού στο σημείο τομής του ατομικού με το συλλογικό. Μια μικρή προσπάθεια αντίστασης στις Μεγάλες Ιδέες της διαρκούς βελτίωσης, της θετικής σκέψης και του φανατισμού της θεραπευτικής κανονικοποίησης» μας λένε οι ψυχολόγοι Νίκος Ρούσσος και Θοδωρής Δρούλιας.

To Periodiko.gr και ο ιστότοπος ψυχολογίας Innerself.gr συνεργάζονται προσφέροντας

Χθες στο αεροπλάνο. Αθήνα- Ηράκλειο. Γεμάτο, ούτε μια θέση αδειανή. Πολλά ζευγάρια και παιδάκια. Άλλα γελούσαν άλλα έκλαιγαν. Τα πιο πολλά μάτια φοβισμένα ή τουλάχιστον όπως λέμε εμείς στην Κρήτη «γνιασμένα», δηλαδή έχοντας κάτι στο βάθος του νου τους, μια σκέψη φόβου και ανασφάλειας. Για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς ποιος πετάει με απόλυτη ηρεμία. Σπάνιοι ψυχισμοί. 
Αρχίζουν οι αναταράξεις. Τα μάτια του ενός ψάχνουν το βλέμμα του άλλου. Είναι μια ανακούφιση σε τέτοιες στιγμές να πάρεις κουράγιο από ένα χαμόγελο, ένα αστείο, έστω από τον φόβο του άλλου. Ναι, ακόμη και ένα αρνητικό συναίσθημα πολλές φορές μας ανακουφίζει, αφού σπάει την μοναξιά της ενοχής ότι μόνο εμείς αισθανόμαστε άβολα. 
Δίπλα μου κάθεται ένα ζευγάρι, σχετικά νέων ανθρώπων. Δεν μπορώ να καταλάβω την εθνικότητα τους. Μπορώ όμως να κατανοήσω αυτό που δεν έχει χώρα, χρώμα και φυλή, την αγάπη τους. Στις δύσκολες αναταράξεις, έσμιξαν τα χέρια τους, έδωσε ο ένας στον άλλο μια βαθιά αγκαλιά και ένα φιλί. Σε τέτοια ανθρώπινη ζεστασιά που να χωρέσει το ψύχος του θανάτου; Άλλωστε τι είναι μια ανθρώπινη σχέση; Δυο χέρια σφιχταγκαλιασμένα που μαζί καθημερινά αντιμετωπίζουν τον θάνατο.

π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος

Όμως, ο πόνος είναι μέρος του θηλυκού. Ξεχνάμε πως μέχρι τον αιώνα μας η γέννα συνοδευόταν συχνά από θάνατο· έτσι, οι γυναίκες των Αζτέκων που πέθαιναν στη γέννα, τιμούντο όπως οι πολεμιστές που πέθαιναν στη μάχη.

......……………......……………......……………

Η γυναικεία ζωή ήταν στην πραγματικότητα μια αλυσίδα από γέννες, που συνοδεύονταν από αληθινούς θανάτους - ένας φυσικός κύκλος που την κράταγε εστιασμένη στην άγρια κακοβουλία της πραγματικότητας, με την αίσθηση πως βρίσκεται στο χείλος της αβύσσου. 

......……………......……………......……………

Εδώ ο πόνος αποτελεί έναν αρχέγονο δρόμο. Είναι θυσία της δραστηριότητας που, όταν γίνει αποδεκτός σαν αναπόφευκτος, μπορεί να οδηγήσει στην αναγέννηση και τη φώτιση. Υπονοεί την ύπαρξη στο σκοτεινότερο επίπεδό της - μια αίσθηση απώλειας των πάντων, ακόμη και της ικανότητας για δράση, μια απώλεια τόσο βαθιά όπου τα πάντα χάνουν τη σημασία τους, μια κατάσταση που έχει «ξεπεράσει τα όρια της θλίψης». Είναι ο τόπος αποδυνάμωσης της χαοτικής μουδιασμένης και ανεκδήλωτης συγκίνησης, η μοναχική μανιασμένη θλίψη της αποδυνάμωσης και η ακατεύναστη απώλεια και νοσταλγία, ένας διαβολικός τόπος όπου όλα όσα ξέρουμε να κάνουμε είναι άχρηστα (έτσι δεν υπάρχει κάποια γνωστή διέξοδος από την απόγνωση). Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να υπομείνουμε, ελάχιστα συνειδητές, μόλις επιζώντας από τον πόνο και την αποδυνάμωση, κρεμασμένες από τη ζωή, ακινητοποιημένες, μέχρις ότου -και αν επέλθει κάποια εξιλέωση μέσα από μια νέα σοφία. 

Φωτογραφία: Crying Madonna από foxi1309

Sylvia Brinton Perera, Κάθοδος στη Θεά: ένα ταξίδι γυναικείας αυτογνωσίας